Sudha Subramanian/Öykü
Gecenin geç saatlerinde gördüm. En sevdiğim ağaca yaklaştığımızda, sadece bir gölge gibi görünüyordu. Ama patikanın üzerinde kemerli bir dalın hemen altında durduğumda, sokak lambasının loş ışıklarına karşı parlak kırmızı çiçeklerin gölgesinin parladığını gördüm. Sadece iç çekebildim; çünkü bu yıl muhtemelen akşam güneşinde gururla gülümsediğini göremeyeceğim.
En sevdiğim Gulmohar ağacı bana çok minnettar gülümsemeler verdi. Yoğun bir caddeye doğru incelikle kıvrılan küçük bir patikanın kenarında duruyor. Bu ağaç, gökyüzüne doğru kıvrılmayan eğimli dalları olan mükemmel bir düz gövdeye sahiptir.
Ağacın, engin mavi gökyüzüne minnettarlıkla gülümseyen yeşil sıralarıyla bir çiçek açması gibi düzgün bir şekilde dallanmayı nasıl başardığını merak ediyorum. Gölgeleri o kadar cömert ki, içinden herhangi bir ışık akışı görmek neredeyse imkansız. Ve sıcak yaz günlerini işaret eden haleli kırmızı tacı kaçırdığım tek bir yıl olmadı.
Bu ağaca tam olarak ne zaman aşık olduğumu hatırlayamıyorum. Gulmohar ağaçları ve benim çocukluğuma uzanan büyük bir ilişkimiz var. Köyümüzün çamurlu yolları boyunca dizilmiş bu dev güzellikleri hâlâ hatırlıyorum.
Yolun bir ucunda durduğumu ve çıplak dalların bir şemsiye gibi sokakları yutmasını izlediğimi hatırlıyorum. Kış günlerinde, bu ağaçlar neredeyse çıplak görünüyordu ve gece gölgeleri beni ürkütüyordu. Ancak her yaz bu güzellikler bir baştan sona yenilenirdi.
İlk başta gür yeşil broşürler ile gülümserler ve siz farkına varmadan, kırmızı taçlarında gururla şarkı söyler ve dans ederlerdi. Çocuklar olarak kırmızı halı kaplı zemine atlar ve kraliyet ailesiymişiz gibi gülümserdik.
Rüzgarlı günlerde, kırmızı yapraklı yağmuru hissetmek için altında dururduk. Bu ağaçlara asla doyamadım, bu yüzden bir bahçe olma ihtimali ortaya çıktığında, arka bahçemde olmasını istediğim ilk ağaç bir Gulmohar'dı. Ağacının boyutu ve şekli hâlâ hafıza dolabımda saklı duruyor.
Ağaç, fidan iken onu sabitlemek için kullandığım küçük telin üzerinde yavaşça büyüdü. Hâlâ yeşil kenarları görebiliyorum. Dallar çarpıktır ve birçok kuş burayı yuvalarına dönüştürmüştür. Ama kırmızı çiçeklerle gülümsemesi bunca yılı aldı. Ama yolun aşağısındaki kırmızı başlı ağaç, ne olursa olsun her zaman dikkatimi çeker. Kırmızı kafa ile ilgisi olduğunu düşünüyorum!
Bu özel Gulmohar asla çiçek açmayı başaramadı. Her yaz, ağaç herkesin dikkatini çeken kızarıklıkla sevinir. Sokağın bu özel bölümü, gözden kaçması zor olan kırmızı halıda kendini gösteriyor. İncelikle dizilmiş kenarlarının altında durup gülümsememek imkansız.
Yüzünü öpen pürüzsüz yapraklar
Nadir durumlarda, pürüzsüz yapraklar yüzünüzü bile öper. Yine de bu yıl görmedim. İlk çiçeğine tanık olamadım. İki ay önce arka bahçemdeki ağaç yazın ilk izlerini gösterdiğinde yolun aşağısındaki ağacı merak ettim.
Geçen yıllardaki tüm o akşam yürüyüşlerini hatırladım - o belirli bir akşam, altında durup bir çalıların üzerine düşen küçük çiçeğe gülümseyerek zaman geçirdiğim o akşam. O taç yaprağı dönmüştü ve alt tarafı turuncu ile oradaydı. Parlak yeşil yapraklara karşı huzurlu görünüyordu.
Bu çalı ve bu çiçek bir uyumsuzluk olmasına rağmen, uyumlu görünüyorlardı ve olması gerekiyordu. Birkaç dakikamı hayretle geçirmiştim. Bu yıl böyle anlar olmayacak.
Tek bildiğim, ağacın altında yürümeye, rengarenk halesini hayal etmeye, geçen yıllardan birçok görkemli anı yeniden yaşamaya ve sessiz dileklerimi göndermeye devam edeceğim. Ağaçlar duyabiliyorsa, bu ağaç kesinlikle selamımı alacak.
Sudha Subramanian, Dubai merkezli bağımsız bir gazetecidir.
Kaynak: Gulfnews
