Dr. Khalil al-ِِAnani'nin, Middle East Eye'de yayımlanan “Genç İslamcılar sandıktan vazgeçiyor mu?” başlıklı makalesi şöyle:
26 Aralık 1991'de Cezayir'de yapılan parlamento seçimlerini İslami Kurtuluş Cephesi (FIS) kazandı. Birkaç hafta sonra Cezayir hükümeti sonuçları iptal etti, grubun önde gelen liderlerini tutukladı ve partiyi feshetti.
3 Temmuz 2013'te Mısır ordusu, Mısır'ın demokratik olarak seçilmiş ilk cumhurbaşkanı olan merhum Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi'yi devirdi, Müslüman Kardeşler'in binlerce üyesini tutukladı ve hareketi vahşice bastırdı.
25 Temmuz 2021'de Tunus'un popülist Cumhurbaşkanı Kays Said seçilmiş parlamentoyu askıya aldı, yeni atanan Başbakan Hişam el-Meşişi 'yi görevden aldı, milletvekillerinin dokunulmazlığını askıya aldı, kendisini başsavcı olarak atadı ve bu önlemleri ihlal edenleri cezalandırmakla tehdit etti.
Bu ülkeler arasındaki tüm tarihsel, siyasi ve kültürel farklılıklar dikkate alındığında, ortak temalar mevcuttur: İslamcıların iktidardan uzaklaştırılması, tüm geçiş sürecinin durdurulması ve otoriterliğin restorasyonu…
İslamcıların ideolojik sorunlarını analiz edebiliriz, siyasi yeterliliklerini sorgulayabiliriz, yönetme konusundaki deneyim eksikliklerini değerlendirebiliriz. Ancak bir şey tartışılmaz: Oyunun kurallarına bağlı kaldılar ve demokratik olarak sandıktan iktidara geldiler.
DEMOKRATİK MODEL
Tunus'ta yaşananların, Başkan Said'in destekçilerinin düşündüğü gibi 2011 ayaklanmasının gidişatı için bir "düzeltme" mi yoksa muhaliflerinin inandığı gibi "anayasal" bir darbe mi olduğu konusunda süregelen tartışmalara bakılmaksızın, İslamcı çevrelerde önemli ve hararetli bir tartışma sürüyor. Özellikle genç kadrolar arasında siyasi katılımın ağır maliyeti ve demokrasinin çözüm olup olmadığı konusunda.
Son birkaç yılda İslamcılar, siyasi düşüncelerini şekillendiren ve demokrasiye olan inançlarını baltalayan bir dizi olay yaşadılar.
Abdülfettah el Sisi liderliğindeki Mısır, batı müttefikleri tarafından desteklenen kanlı bir askeri darbe ile diktatörlük inşa etti
Bölgesel eksen, İslamcıları yok etmek istiyor ve son olarak da Arap Baharı'nın kalıcı tek başarı öyküsünü durduran Tunus'ta yaşanan yumuşak darbe.
İslamcılar için bunlar kabul veya bütünleşmenin işaretleri değil, tüm siyasi süreçte güvensizliklerini derinleştiren hoşgörüsüzlük ve reddedilme işaretleridir.
Sonuç olarak, İslamcılar ve özellikle genç İslamcılar, artık aldatıcı bir siyasi oyun olarak algıladıkları demokratik modelin siyasi katılımlarını sağlama yeteneğinden giderek daha fazla şüphe duyuyorlar.
NAHDA ATEŞ ALTINDA
Bugün, MENA bölgesindeki en ılımlı ve ilerici İslamcı hareketlerden biri olan Tunus'taki Nahda Hareketi, benzersiz bir siyasi pragmatizm ve ideolojik uzlaşma siciline sahip, benzeri görülmemiş zorluklarla karşı karşıya.
En acil konulardan biri, Said'in yakın zamanda iktidarı ele geçirmesine rağmen demokratik sürece olan inancın nasıl sürdürüleceğidir. Diktatör Zeynel Abidin bin Ali'yi deviren 2011 devriminden sonraki on yılda Nahda Hareketi, art arda üç parlamento seçimini kazanmış ve Tunus'taki siyasi geçiş başarısını sağlamak amacıyla diğer laik, liberal ve sol güçlerle iktidarı paylaşmıştı. Son Cumhurbaşkanı Beji Caid Essebsi gibi eski rejimden figürler de dahil olmak üzere farklı siyasi gruplarla ittifak kurdu ve bu yetkilileri seçen insanların iradesine siyasi olgunluğun ve saygının bir işaretiydi. Buna karşılık, bölgedeki İslamcılar, özellikle muhafazakarlar, Nahda'yı laik ve liberal muadillerini kazanmak için ideolojisinden ve dini inançlarından vazgeçmekle suçladılar.
Ancak Said'in hareketiyle Nahda Hareketi sadece Tunusluların değil, en önemlisi diğer İslamcıların - ılımlı ve aşırıcıların - ateşi altında kaldı. Nahda'nın tavizlerinin nihayetinde beyhude olduğuna ve İslamcı bir hareket olarak güvenilirliğini baltaladığına inanıyorlar.
IŞİD GİBİ AŞIRILIK YANLILARI
Daha da rahatsız edici bir şekilde, IŞİD gibi aşırılık yanlısı gruplar, Nahda'nın güç kaybetmesinden ve Said'in Tunus'taki siyasi sahneyi kontrol etmesine seviniyor.
IŞİD ve diğer militan gruplar için bu aksilikler, onların aşırı, demokrasi karşıtı yaklaşımlarını doğruluyor ve bazı hayal kırıklığına uğramış İslamcıları “Taliban modeli” olarak tanımladıkları şeyin, yani siyası kazanımlarını korumak için güç kullanımının benimsenmesi için çağrıda bulunmaya yöneltti.
Taliban'ın Afganistan'daki son askeri ilerlemelerine saygı duyuyorlar ve gücü yeniden sağlamak için müzakereleri savaşla birleştirme yeteneğine hayranlar.
1990'larda Cezayir, siyasi sürecin terk edilmesinden sonra yüz binlerce insanın öldürüldüğü ve yaralandığı kanlı bir on yıl yaşadı. Benzer şekilde Mısır, 2013 darbesinden sonra barışçıl protestocuların katledildiğini gördü ve tüm ülke otoriter yönetim altında kalırken Sina'da bir isyan savaşı yaşadı. Libya, Suriye ve Yemen'de iç savaşlar şiddetleniyor ve bu ülkeleri siyasi, sosyal ve coğrafi olarak paramparça ediyor.
Bunların hiçbiri Tunus'un aynı yoldan gitmek zorunda kalacağını öne sürmez. Aksine, tüm sorunları ve eksiklikleri ile demokrasinin sadece Tunus için değil, tüm bölge için en ilerici seçenek olmaya devam ettiğini hatırlatıyor.
Son birkaç yıldır, özellikle sözde Arap Baharı'nın başarısızlığından sonra İslamcıların davranış ve ideolojilerini araştırıyor ve analiz ediyorum. Genç İslamcılardan sürekli duyduğum kilit soru şu: Kabul edilmek ve bütünleşmek için başka ne yapmamız gerekiyor?
Şu anda sürgünde yaşayan Mısırlı muhataplarımdan birinin 2013 darbesinden sonra demokrasiye inancın korunmasının önemini savunduğumda beni nasıl azarladığını hatırlıyorum. Öfkeyle cevap verdi: “Demokrasi bir şakadır.”
Tunus'ta Said'in iktidarı ele geçirmesinden sonra bir başka genç İslamcı beni aradı ve sesinde derin bir dehşet ve üzüntüyle “ne yaparsak yapalım laikler tarafından asla kabul edilmeyeceğiz” dedi.
Ve bu destanın bir sonraki bölümü ortaya çıktıkça, bu sadece iç karartıcı değil, gerçekten ürkütücü.
Bu makalede ifade edilen görüşler yazara aittir ve Timetürk'ün yayın politikasını yansıtmayabilir.
Dr. Khalil al-Anani Kimdir?
Dr. Khalil al-Anani, Washington DC'deki Arap Araştırma ve Politika Çalışmaları Merkezi'nde kıdemli araştırmacıdır. Aynı zamanda Doha Lisansüstü Çalışmalar Enstitüsü'nde siyaset bilimi doçenti olarak görev yapmaktadır.
