Rus analist Neil Melvin, “Dağlık Karabağ için mücadele devam ederken, Rusya krize nasıl tepki vereceği konusunda bir ikilemle karşı karşıya. Ve Türkiye'nin yeni iddialı yaklaşımı, Rusya'nın yerleşik bölgesel hâkimiyet konumuna meydan okuyor” dedi.
Analist Neil Melvin'in, Rusya'nın, “Azeri-Ermeni karşılaşmasında duruşu” başlıklı analiz haberi şöyle:
Yaklaşık 30 yıldır Rusya, kendisini Güney Kafkasya'da lider oyuncu olarak gösteriyor. Arabuluculuk rolüyle Dağlık Karabağ sorununun bölgesel 'oyun kurallarını' şekillendirmek, bu iddia açısından kritik olmuş ve Rusya'ya önemli bir kaldıraç sağlamıştır. Resmi olarak Azerbaycan'ın bir parçası olan, ancak fiilen Ermeni hükümeti tarafından desteklenen ayrılıkçı etnik Ermeniler tarafından kontrol edilen tartışmalı bölgede şiddet patlak verdiğinden, Moskova bir kez daha çatışmada ana arabulucu olarak konumlanmaya çalıştı.
RUSYA BÖLGESEL DENGELEYİCİ Mİ?
28 Eylül'de Kremlin sözcüsü Dmitry Peskov , 'Rusya'nın her zaman dengeli bir pozisyonda olduğunu' iddia etti. 1 Ekim'de Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin tarafından Fransa ve ABD başkanlarıyla birlikte 'ilgili askeri güçler arasındaki düşmanlıkların derhal durdurulması' çağrısında bulunan ortak bir açıklama yayınlandı. Bunu 4 Ekim'de Rusya Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov'un acil bir ateşkes çağrısı ile birlikte Rusya'ya bir ateşkes teklifi takip etti.
Rusya lider arabulucu konumunu belirlerken, çatışmaya ilişkin yerleşik çift yönlü diplomatik yaklaşımına güvenmeye çalıştı. İlk yolda Rusya, ABD ve Fransa ile birlikte, Dağlık Karabağ'da arabuluculuk yapmak üzere 1994 yılında kurulan Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı (AGİT) Minsk Grubu'nun eş başkanlığını yapmaktadır. Rusya, ABD ve Fransa ile birlikte eşit statüye sahipken, Moskova, ortaya çıkan gerilimleri hafifletme çabaları için uluslararası nimetlerden yararlandı.
AGİT sürecine katılım Rusya'nın özel rolüne meşruiyet kazandırırken; Moskova da çatışmaya yönelik kendi diplomatik yolunu izledi. Geçmişte Rusya, özellikle 2011 yılında Devlet Başkanı Dmitry Medvedev yönetiminde olmak üzere, çatışmayı sona erdirmek için önemli çabalara öncülük etti. Aynı zamanda, Moskova Karabağ çatışmasında en önemli dış arabulucu olarak kabul edilirken, gerçekte Rusya'nın bölgeyle bağlantılı kendi temel çıkarları vardır.
Rusya'nın arabuluculuk çabaları, çatışma etrafında Moskova'nın lehine bir güç dengesini şekillendirmeye yönelik daha geniş bir stratejinin parçası olarak görülmelidir.
Rusya geleneksel olarak Güney Kafkasya bölgesini Ortadoğu istikrarsızlığına bir tampon olarak ve Türkiye'nin daha geniş bir bölgesel rolüne karşı görüyordu. Bu nedenle, Sovyet sonrası dönem boyunca Rusya, başlıca bölgesel müttefiki olan Ermenistan ile yakın bir ilişki sürdürmüştür. Ermenistan, bir Rus ordu üssüne (Gümrü) ve bir hava üssüne (Erebuni) ev sahipliği yapıyor. 2010 yılında, Ermenistan ve Rusya, Ermenistan silahlı kuvvetlerine indirimli modern silahlar sağlamak da dahil olmak üzere, güvenlik garantileri karşılığında Rus varlığını 2044 yılına kadar uzatmayı kabul etti . Ermenistan aynı zamanda Rusya liderliğindeki Toplu Güvenlik Antlaşması Örgütü üyesidir.
Moskova'nın Erivan ile güvenlik ilişkisi, özellikle 2008 Rusya-Gürcistan savaşının ardından Tiflis ile ilişkiler çöktükten sonra, Rusya'nın daha geniş bölgesel pozisyonu için kritik hale geldi. Özellikle 2014 yılında Kırım'ın ilhak edilmesinin ardından Rusya'nın Karadeniz etkisi genişledikçe ve 2015'ten itibaren Suriye'ye askeri müdahaleyle Orta Doğu'da Ermenistan ile güvenlik ilişkisinin stratejik önemi Moskova için artmıştır.
Rusya, Karabağ sorununda bölgesel diplomaside başı çekerken ve Ermenistan ile güvenlik ilişkisini geliştirirken, bölgesel konumunun gücü, kendisini çeşitli taraflar arasında dengeler kuran önemli bir güç olarak konumlandırma kabiliyetine dayanıyor . Bu pozisyonun merkezinde, Moskova'nın Ermenistan'la temel bağlarını sürdürürken, aynı zamanda Azerbaycan ile olumlu ilişkiler kurma becerisi yatıyor. Bu denge, Rusya'nın Azerbaycan'a büyük ölçekli silah satışları gerçekleştirmesi ve Azeri seçkinleriyle yakın bağlar kurmasıyla geçtiğimiz on yılda sağlandı.
Rusya, Ermenistan ve Azerbaycan'a yaklaşımının yanı sıra Türkiye'yi bölgesel meselelerden uzak tutmaya çalıştı. Rusya, Türkiye'nin Güney Kafkasya'da daha güçlü bir rol oynamasını engelleyecek, Moskova ile Ankara arasında başta enerji ilişkileri olmak üzere bir dizi karşılıklı menfaati teşvik etmeye çalıştı.
TÜRKİYE VE DEĞİŞEN ZEMİN
Moskova'nın, Karabağ politikası neredeyse otuz yıldır iyi işliyor. Ancak Kafkasya jeopolitiği değişmeye başladı. Son yıllarda, Türkiye, özellikle Suriye ve Libya'daki ve Doğu Akdeniz'deki çatışmalar açısından daha güçlü bir bağımsız bölgesel rol üstlendi. Bu, Ankara'yı Moskova ile doğrudan rekabete soktu. Bu değişimin bir parçası olarak Türkiye, Karabağ sorunu konusunda daha sağlam bir rol üstlenmeye çalıştı.
Ermenistan-Azerbaycan sınırı boyunca savaş patlak verince Türkiye, Azerbaycan'a ve toprak iddialarına verdiği destekte sert davrandı. Önemli bir şekilde, Türkiye, Azerbaycan'a siyasi ve diplomatik desteğinin yanı sıra, insansız hava araçları satışı, askeri tatbikatlar ve çatışmaya Suriyeli savaşçıların konuşlandırılmasındaki bildirilen rolü yoluyla teknik işbirliğini de önemli ölçüde güçlendirdi.
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın yeni Karabağ politikasındaki hedefi, Minsk Grubu'nu marjinalleştirmek ve Dağlık Karabağ sorununun nihai çözümünün çözüleceği yeni bir müzakere masasına gitmeye zorlayarak Türkiye'nin daha geniş bir bölgesel rol talep etmesini sağlamaktır. Rusya'nın ateşkes çağrısına yanıt olarak Erdoğan, Ankara'nın 'her türlü desteği' vermeye devam edeceğini açıkladı. Nitekim, AGİT Minsk Grubu eş başkanlarını Dağlık Karabağ konusunda uzun süredir devam eden anlaşmazlığı çözemediği için eleştirmek için daha da ileri gitti ve mevcut Karabağ sorununun Kırım'ın işgaliyle başlayan daha geniş bir krizin parçası olduğunu öne sürdü. .
Rusya , Türkiye'nin yeni iddiasına hazırlıksız yakalanmış gibi görünüyor ve anlamlı bir cevap bulmak için mücadele ediyor. Böylece, başlangıçta Ekim Rusya 1, AGİT şemsiyesi altında bir ateşkesi arabuluculuk sunan güvenilir bir yaklaşım takip ettikten belirtilen Erdoğan'ın daha önceki açıklamalarının rağmen, Türkiye ile 'yakın koordinasyon' ateşkes üzerinde ve duruma istikrar için hazır olduğunu Ermenistan'ın bölgeden tamamen çekilmesini talep ediyor. Ancak daha sonra Rusya, dengeli yaklaşımını ve anlaşmazlığı çözmek için AGİT'in merkeziyetini savunmaya geri döndü.
Karabağ sorunu etrafında değişen bölgesel güvenlik dinamikleri şimdi Rusya'nın bölgesel pozisyonuna doğrudan bir meydan okuma oluşturmaktadır. Türkiye'nin yeni tutumu, Azerbaycan'a Moskova'ya bir alternatif sunarak Rusya'nın dengeleyici yaklaşımını sarsmıştır. Cumhurbaşkanı İlham Aliyev böylece askeri bir yol izlemeye ve sürdürmeye ve Rusya'nın ateşkes çağrılarına direnmeye cesaret etti.
Rusya artık tatsız bir seçimle karşı karşıya. Moskova yeni bir bölgesel çözümde Türkiye'yi eşit ortak olarak kabul edebilir, bu da Güney Kafkasya'nın Türkiye-Rusya vekalet rekabeti (Libya ve Suriye ile birlikte) için Güney Kafkasya'yı daha da istikrarsızlaştırabilecek başka bir bölge haline gelmesi anlamına gelir.
Putin'in iktidarının ana ayaklarından birinin, Rusya'dan başka hiçbir gücün eski Sovyet topraklarının güvenlik politikalarına müdahale edemeyeceği iddiası olduğu düşünüldüğünde, şu anda Moskova, kendisini zevk alan bir arabulucu olarak sunmanın güvenilir yaklaşımına sarılıyor.
Bununla birlikte, Türkiye'nin desteğinin bir sonucu olarak Rusya'nın Azerbaycan üzerindeki etkisinin zayıflamasıyla, çatışma, Rusya'nın Ermenistan'a olan güvenlik taahhüdünü ne ölçüde yerine getireceğine bağlı. Ayrıca Rusya'nın bölgedeki denge durumunu veya kredibilitesini kaybetme riski var. Bu arada Türkiye Dışişleri Bakanı'nın Azerbaycan'ı ziyareti ile diplomatik gündemini belirlemeye devam ediyor. Giderek artan bir şekilde, Moskova'nın geleneksel oyunu artık lider bölgesel rolünü garanti edemiyor ve Kremlin, Güney Kafkasya için Sovyet sonrası politikasında stratejik bir dönemeçle karşı karşıya.
Kaynak: Rusi.org
