Shapiro'ya göre, bir birey zihinsel travma veya sıkıntı yaşadıktan sonra, deneyimleri başa çıkma imkânlarını "engelleyebilir" ve bunun sonucunda olayla ilgili hafıza ve mesajların yanlış işlenmesi ve işlevsiz bir şekilde erişilemez hafıza köşelerinde saklanması söz konusu olabilir.
Psikoterapinin amacı, stresli hatıraları işlemek ve müşterinin daha etkili başa çıkma mekanizmaları geliştirmesine yardımcı olmaktır. Başka bir deyişle, duyarsızlaştırma, negatif gerginliği, kaygıyı, rahatsız edici görüntülerin korkularını, korkutucu nesneleri veya korkutucu durumları hafifletmeye yarar.
Duyarsızlaştırma yöntemi
Duyarsızlaştırma, negatif gerginliği, kaygıyı ve korkutucu görüntüler, nesneler veya olaylardan korkma riskini azaltmaya yarar.
Bir olay korku hissine ve buna karşı bir tepki hissine neden olursa, insan vücudunda kas gerginliğinin oluştuğu anlamına gelir. Daha sık korkuya bir cevap olarak, gerginlik yaka bölgesinde, diyafram bölgesinde, gözleri çevreleyen kaslarda ve ellerde görülür.
Korkunun baskısının uzun süre tekrarlandığı veya devam ettiği durumlarda, kaslardaki gerilim, mecazi olarak korkunun deposu olarak adlandırılabilecek bir kas kıskacına dönüştürülür. Bu nedenle, korkunun vücuda uyduğunu, vücudun kas kelepçelerinde yaşadığını anlamanız gerekir. Bu nedenle, duyarsızlaştırmanın ana görevi bu gibi kelepçeleri silmektir.
Duyarsızlaştırma tekniği bedensel düzlemde ürkütücü olayı yeniden yaşamaktan ve olumsuz deneyimi silmekten ibarettir. Günümüzde desensitizasyon teknikleri çoktur. Ancak, çoğu yalnızca önerilen bedensel arka planda ve yaratılışı için teknolojide farklılık gösterir.
En basit ve en bilinen duyarsızlaştırma seçeneği, endişenin gevşeme yoluyla giderilmesidir. Gevşeme ve suya dalma sırasında, psikoterapist gözetiminde olan birey, daha önce kendisinde endişe veya korku oluşturan olayları veya nesneleri hayal etmeye başlar.
Alternatif olarak kaygı nedenine yaklaşımı ve mesafeyi değiştirme, gerginlik ortaya çıktığında geri alma yapma ve dinlenme durumuna geri dönme, süjenin er ya da geç, ruhun nötr bir durumundaki korkutucu olayları ya da nesneleri hayal edebilme yeteneği vardır.
Etkili duyarsızlaştırma teknikleri solunum uygulamaları olarak kabul edilir. Korkutucu bir nesneyi sunarken veya korkunç bir durumla gerçek bir toplantı sırasında, kendi nefesini kontrol ederek, sakin ve hatta nefesini tutarak, kişi eski kelepçeleri silebilir ve iç sakinliğini ve hareket özgürlüğünü yeniden kazanabilir.
Günümüzde göz hareketi yoluyla duyarsızlaşma, psikoterapinin en etkili alanlarından biri olarak kabul edilmektedir. Kısa süreli tedavi amacıyla kullanılır. Avantajı, her türlü travmatik olayın çalışılmasında kullanım kolaylığı, güvenlik ve çok yönlülüktür.
Sistematik duyarsızlaştırma
Davranışsal tedavinin yayılmasının temelini oluşturan ilk yaklaşımlardan biri bugün D. Volpe tarafından önerilen sistematik duyarsızlaştırma yöntemi olarak kabul edilmektedir. Duyarsızlaştırma yönteminin ana fikirlerini geliştiren Volpe'nin çeşitli varsayımlardan çıktı.
Nevrotik, kişilerarası ve diğer bireyin adaptif olmayan davranışları temel olarak kaygıdan kaynaklanmaktadır. Öznenin hayal gücünde gerçekleştirdiği eylemler, birey tarafından gerçekte gerçekleştirilen eylemlerle eşit düşünülür.
Hayal gücünü gevşetme durumu bile bu önermeye istisna olmaz. Korkuya neden olan mesajları ve korkuya zıt olan mesajları, korku yaratmayan mesajın önceki refleksi söndüreceği sonucu zaman içinde birleştirirsek korku bastırılabilir.
Bireyin derin gevşeme konusunda eğitim alması ve onu bu duruma uyandırmaya teşvik etmesi, kaygıya yol açan mesajların hastayı gerçek mesajlara veya korkuya neden olan durumlara karşı duyarsızlaştırmasını izler.
Sistematik duyarsızlaştırma yöntemi nispeten basittir. Derin rahatlama geçiren bir hastada, korkuya yol açan olaylar hakkındaki fikirler tetiklenir. Bundan sonra, gevşemeyi derinleştirerek, birey ortaya çıkan endişeyi ortadan kaldırır.
Hayal dünyasında zihinsel olarak hasta, en hafifinden başlayarak ve zor olanlarla biten, en büyük korkuyu yaratan çeşitli olaylar çizer. Duyarsızlaştırmada, en güçlü mesaj bireyde korkuya neden olmaktan çıktığında sona erer.
Spesifik duyarsızlaştırma, kas gevşeme tekniklerine hakim olma, korku ve duyarsızlığa neden olan olayların hiyerarşisini yaratarak doğrudan korkuya neden olan olaylarla ilgili fikirleri rahatlama ile birleştirmeyi içeren üç aşamaya ayrılmıştır.
Jacobson'ın aşamalı gevşeme eğitimi hızlandırılmış modda yapılır ve yaklaşık 9 seans sürer.
Hasta farklı nitelikte fobilere sahip olabilir, bu nedenle korku başlangıcını üreten tüm olaylar tematik gruplara ayrılır. Olayları, korkunun ciddiyet seviyesine göre sıralamak, en iyi şekilde, bir terapist ile birlikte yapılır. Böyle bir durumda bir birey tarafından gerçek bir korku deneyimi, korkutucu olayların hiyerarşisini oluşturmak için bir önkoşuldur.
Spesifik duyarsızlaştırma, terapisti, olayın hayal gücü anında korkunun varlığı veya yokluğu konusunda bilgilendiren hastayı temsil eden bir geri bildirim tekniğinin tartışılmasından ibarettir.
Örneğin, hasta sol elin işaret parmağını kaldırarak kaygının varlığını ve sağ elin parmağını kaldırarak yokluğunu bildirir. Olayların temsilleri yapılandırılmış hiyerarşiye göre gerçekleşir. Hasta olayı 5 ila 7 saniye boyunca sunar ve ardından gevşemenin artmasıyla ortaya çıkan endişeyi ortadan kaldırır. Bu aşama 20 saniyeye kadar sürer.
Bireyin kaygısı yoksa, olayların hayal gücü üst üste birkaç defa tekrarlanır, o zaman bir sonraki daha zor olaya geçmeliyiz. Bir oturumda, derlenmiş hiyerarşiden en fazla 4 durum hesaplanır. Durumun tekrarlanan temsilleriyle ortadan kalkmayan belirgin bir endişe varsa, kişi önceki olayın detaylandırılmasına geri dönmelidir.
Günümüzde, duyarsızlaştırma tekniği, uçak korkusu nedeniyle gerçek hayatta bir uyaran bulmanın zorluğu ya da imkansızlığı nedeniyle, gerçek yaşam koşullarında hassaslaştırılamayan monofobinin neden olduğu nevroz için kullanılmaktadır. Çoklu fobiler varsa, duyarsızlaştırma tekniği her fobiye dönüşümlü olarak uygulanır.
Örneğin, agorafobi (açık alan korkusu) yaşayan bir kadında, kocasının evden ayrılma tehdidi de var. Böyle bir durumda, fobi yalnızca endişeyi azaltarak değil, evi terk etmediğinde ve fobiye neden olan durumlardan kaçındığında değil, aynı zamanda kocasını semptomlarının yardımı ile evde tutarak desteklenecektir. Bu gibi durumlarda, sistematik duyarsızlaştırma yöntemi, yalnızca hastanın davranışları için önkoşullar hakkındaki farkındalığına odaklanan kişilik odaklı psikoterapi alanlarıyla birleştirildiğinde etkili olacaktır.
Gerçek hayattaki sistematik duyarsızlaşma iki aşama içerir:
Korkuyu üreten olayların hiyerarşisinin oluşturulması ve doğrudan duyarsızlaşma, yani gerçek koşullarda eğitim. Gerçekte birçok kez tekrarlanabilen olaylar, korku üreten olayların hiyerarşisine eklenir. İkinci aşama, hiyerarşiye göre korkuyu arttırması için hastaya terapistin eşlik etmesidir.
Göz hareketleriyle duyarsızlaştırma
Duyarsızlaştırma prosedürü sırasında kullanılan göz küresi hareketlerinin veya alternatif stimülasyon türlerinin bir rüyada olana benzer süreçleri içerdiği varsayımı vardır.
Duyarsızlaştırmanın temeli, her travmatik mesajın bilinçsiz bir şekilde beyin tarafından işlendiği ve bir insanın rüyalar gördüğü veya bir başka deyişle, gözbebeklerinin hızlı hareketleriyle uyku aşaması olduğu zaman uyku aşamasında emildiği düşüncesidir.
Şiddetli zihinsel travmalar, bilgi işlemenin doğal sürecini tahrip edici şekilde etkiler; bu, sık uyanmalarla sürekli kâbuslara neden olur ve REM uyku fazının bozulmasına neden olur. Duyarsızlaştırma ve göz hareketleriyle işleme, travmatik deneyimin işlenmesini açar ve zorlar.
Duyarsızlaştırma yönteminin özü, zihinsel travma ile ilgili anıların zorla işlenmesi ve nötralizasyon sürecinin yapay olarak aktivasyonu ve beyin nöronlarında engellenen herhangi bir olumsuz nitelikteki herhangi bir bilgidir. Bu yöntem, hızlı işlemden geçirilen ayrı saklanan travmatik bilgilere hızlı erişim sağlayabilir. Olumsuz duygusal yük ile karakterize edilen hatıralar nötr olanlara dönüştürülür ve bireylerin karşılık gelen görüşleri ve görüşleri uyarlanabilir bir karakter kazanır.
Duyarsızlaştırma avantajı hızlı sonuç olarak kabul edilir. Bu onu diğer psikoterapi yöntemlerinden ayıran şeydir. F. Shapiro, bu fenomeni aşağıdaki nedenlerle açıklar:
- Etkileme hedefinin belirlenmesi sırasında, olumsuz anılar, kümeler (örneğin, aynı tipte bir dizi olay) olarak adlandırılır ve bunun sonucunda her bir kümeden en karakteristik olayın duyarsızlaştırılması kullanılarak işlenir. Bu genellikle dönüşümün sonuçlarını genelleştirmek ve tüm benzer hatıraları aynı anda etkisizleştirmek için yeterlidir;
- Yöntem, bellekte depolanan işlevsiz verilere doğrudan erişimi kolaylaştırır;
- Bilgiyi doğrudan nörofizyolojik düzeyde dönüştüren beynin bilgi ve işlem sistemlerinin bir aktivasyonu var.
Standart duyarsızlaştırma ve göz hareketleriyle işleme, sekiz adım içerir.
İlk aşamada, terapistin klinik tabloyu analiz ettiği ve terapinin spesifik hedeflerini özetlediği bir güvenlik değerlendirmesi yapılır. Duyarsızlaştırma yönteminin kullanımı yalnızca terapi sırasında muhtemel yüksek derecede kaygı ile başa çıkabilen hastalarda mümkündür. İşte tam da bu yüzden terapist önce mevcut sorunları çözmeye yardımcı olur, sonra da uzun vadeli zihinsel yaralanmalarla sonuçlanır. Nihayetinde gelecek, hastanın hayal gücündeki olumlu bir davranış örneğinin oluşturulması ve birleştirilmesi yoluyla araştırılmaktadır. Bu aşamada, müşterilere stres düzeylerini nasıl azaltabilecekleri de öğretilir: güvenli bir yer hayal etmek, ışık akısı yöntemi, bu, vücutta parçalanan, göz hareketlerini veya kas gevşemesini bağımsız olarak kullanarak iyileştirici bir etkiye sahip bir ışık ışını hayal etmekten ibarettir.
Bir sonraki hazırlık aşamasında, ağrılı semptomlar ve disfonksiyonel davranış kalıpları tespit edilir. Ayrıca bu aşamada hastayla terapötik temas kurulmakta ve yöntemin özü kendisine açıklanmaktadır. Terapist, önerilen göz hareketlerinden hangisinin daha az acı verici olduğunu bulur.
Üçüncü aşamada, olumsuz bir kişisel imaj, başka bir deyişle, kişinin imajını yansıtan, doğrudan zihinsel travmaya ilişkin mevcut olumsuz inancı ortaya çıkarmaktadır. Ayrıca, kişinin kendisiyle ilgili olarak sahip olmak istediği bir mahkûmiyetin tanımlanması ve olumlu bir şekilde kendini tanıtması ile de karakterize edilir. Aşamada, olumsuz duygusal reaktivitenin ve bedensel rahatsızlığın ciddiyeti de tespit edilir.
Dördüncü aşama doğrudan duyarsızlaştırma ve işlemden oluşmaktadır. Hastanın optik alanın bir ucundan diğerine göz hareketlerine sahip olması ile karakterize edilir. Bu tür bilateral göz hareketleri, rahatsızlık hissinden kaçınırken hızlıca gerçekleştirilmelidir. Terapist müşteriye parmaklarını gözleri ile takip etmesini önerir. Psikoterapistin eli hastaya dönük, terapistin elinden kişinin yüzüne olan uzaklık 35 cm'den fazla olmamalıdır. Genellikle bir seri yaklaşık 30 göz hareketinden oluşur. Aynı zamanda, göz küresinin oradaki ve arkadaki hareketi 1 hareket olarak kabul edilir. Göz hareketlerinin yönü değişebilir.
İlk başta, hasta zihinsel olarak travmatik olay, olumsuz kendi kendine sunum, hafıza ile ilgili olumsuz ve rahatsız edici duygular imajına odaklanmalıdır. Ardından, terapist tekrarlayan bir göz hareketleri dizisine başlar. Her seriden sonra, hasta travmatik görüntüyü ve negatif öz görüntüyü bir süreliğine almaya davet ediyor. Kişi, terapisti hafıza, duygular, algılar ve duygular resmindeki herhangi bir dönüşüm hakkında bilgilendirmelidir. Göz hareketlerini uyaran diziler birçok kez tekrarlanır, bazen kişinin dikkatini işlem sırasında kendiliğinden ortaya çıkan en baskıcı ilişkilere yönlendirilir ve daha sonra onu tekrar ilk travmatik faktöre geri döndürür. Tedavi seansı, kaygı düzeyinin, kaygının, ilk travmatik olaya çağrı sırasında duyulan korkunun, öznel kaygı ölçeğinde 1 puan düşmediği ana kadar gerçekleştirilir.
Beşinci aşama kurulumdur. Kişi, önceki tecrübeyi yeniden yorumlarken, hasta gerçekte kendisini yeni bir şekilde yönetebileceği ve hissedebileceği inancı ile iç içedir.
Bir sonraki adım gövdeyi tarıyor. Bu aşamada, hastanın gözlerini kapatması ve zihinsel olarak kafasını tepesinden başlayıp topuklarıyla biten vücudunu taraması istenir. Tarama sırasında hastanın ilk hafızasını ve pozitif kişisel imajını bilinçte tutması gerekir. Herhangi bir artık gerginlik veya bedensel rahatsızlık tespit edilirse, ortadan kaldırılıncaya kadar gözlerle ilave bir dizi hareket yapılmalıdır. Bu aşama, dönüşümün sonuçlarının bir tür doğrulaması olarak kabul edilir, çünkü travmatik faktörün mutlak olarak nötrleştirilmesiyle, olumsuz duygusal yükü kaybeder ve bununla ilişkili rahatsız edici duygular üretmeyi bırakır.
Yedinci evrenin amacı, yaralanma işleminin eksiksizliğinden bağımsız olarak hasta için duygusal dengeyi sağlamaktır. Bu amaçla, doktor hipnoz veya başka teknikler kullanabilir. Seanstan sonra, tamamlanmadıysa işlemin bilinçsiz bir şekilde devam etmesi mümkündür. Sonuç olarak, müşteri müteakip duyarsızlaştırma oturumlarında yeni etki hedeflerine dönüştürülebilecekleri için rahatsız edici hatıralarını, düşüncelerini veya olaylarını, hayallerini hatırlamaya veya yazmaya davet edilir.
Sekizinci aşamada, yeniden değerleme gerçekleşir. Amacı, önceki bir terapi oturumunun etkinliğini doğrulamaktır. Her tedavi seansından önce yeniden değerlendirme yapılır. Terapist, kişinin daha önce yeniden tasarlanan hedeflere verdiği yanıtı değerlendirmelidir, çünkü yalnızca eski hedefler işlenip asimile edildiğinde yeni hedefleri işlemeye başlamak mümkündür.
Ortalama olarak, bir tedavinin süresi bir saat ile iki arasında değişebilir. Haftada ikiden fazla seans önerilmemektedir.
Göz hareketi yoluyla duyarsızlaşma, çocuklarla ve yetişkinlerle, geçmişte yaralanan bireylerle ve gelecekle ilgili endişeleri olan çalışmalarda eşit derecede etkilidir. Bu yöntem diğer psikoterapi alanlarıyla kolayca birleştirilebilir.
Psikolojide Duyarsızlaşma
Psikolojik uygulamalarda, duyarsızlaştırma tekniği neredeyse evrensel olarak kullanılır. Örneğin duyarsızlaşma, göz hareketlerinin kontrolü yoluyla, otojen gevşemeli bir hikâye aracılığıyla duyusal görüntülerde gerçekleşir. Duyarsızlaştırma yöntemleri, psikologlardan şüphelendiğinden bile daha sık kullanılmaktadır.
Klasik psikanalizde büyük olasılıkla bilinçli olmayan duyarsızlaştırma teknikleri de kullanılmaktadır. Genellikle bir psikolog ile konsültasyona gelen endişeli bir hasta koltukta yatar pozisyonda kalır. Gevşemenin gerçekleştiği en az 10 dakika boyunca uzanır. Daha sonra hastanın serbest dernekler konuşmaya başlaması gerekir. Bu tür dernekler rahatlama durumunda olan bir kişide ortaya çıkar, bu nedenle, görevin üstesinden gelmek için hastanın daha da rahatlaması gerekir. Bundan sonra, birey, gerginliğini teşvik eden olaya geri döndürülür. Her seferinde, bu olaya geri dönen birey, onu sakin rahatlama geçmişine karşı sürekli olarak yaşar. Bu teknik, psikanalizde tipik bir davranışsal yaklaşımdır, aynı zamanda klasik bir duyarsızlaştırma yöntemidir.
Volpe tarafından geliştirilen sistematik duyarsızlaştırma metodolojisi, kişinin artan endişe durumunu ve korkuya tepkilerini arttırmak için psikolojik uygulamalarda yaygın olarak kullanılmaktadır.
Ayrıca psikolojide, etki mekanizması açısından zıt olan duyarsızlaştırma yöntemi, iki aşamayı içeren bir duyarlılık yöntemidir. Birinci aşamada, psikolog ile birey arasında bir temas kurulur, işbirliğinin detayları tartışılır.
İkinci aşamada, en stresli olay yaratılır. Tipik olarak, böyle bir olay müşterinin hayal gücünde, kendisini en korkutucu koşullarda kapsayan panik halinde sunması istendiğinde üretilir. Bundan sonra, gerçek hayatta da benzer bir durumdan kurtulma fırsatı verilir.
Kaynak: housepsych.com
