Yanına gittim. Ranzanın demirlerinden sarkan, yere değmeyen ayaklarının ucuna oturdum. Adını öğrenip nasılsın diye sordum. Ama devamı gelmiyordu. Yanımda getirdiğim küçük hediye paketini ellerine verdim. Gözlerindeki minnet, küçük bir hediye paketine sığamayacak kadardı. Başındaki takkeyi çıkarıp saçlarını sıvazladım. Alnını öptüm. En kocamanından kollarıma sardım. Ayağa kalkmış veda edecekken elini tutmak için elimi uzattım. O ise, eline verdiğim hediye paketini geri istediğimi zannedip bana geri uzattı. Evet, durup düşünmüyoruz bazı şeyleri. Peki şimdi nereye iltica edelim bu masumiyetten?
Adım Rabia Saral.
2016 Yetim Dayanışma Günleri'nde, İHH ekibiyle Bangladeş'teydim.
İHH olarak Dünya üzerindeki 800 bin yetime, destek oluyoruz.
Bize katılın. https://www.ihh.org.tr/bagis#yetim
