Gazetecilik ve Darbecilik

Sesin yerini gürültü aldığı, anlamın yerini bulanıklığın ve
anlamsızlığın aldığı, medya tarafından anlamın ve hakikatin yok
edildiği bir çağı yaşamaktayız. "Bu ülkede gazeteci nasıl olunur ?"
sorusunun cevabını verebilmiş biri değilim. Gazeteciliğin bir
bölümünün olduğunu biliyorum ama gazeteci sıfatıyla ortaya çıkan
profillerin çoğunun bu bölümden mezun olmadığı da aşikârdır. "Çok
okuyan akademik ve entelektüel birikime sahip olan bir kişi gazeteci
olur" diye düşündüğümde bu derinliğe sahip olan kişilerin sayısının da
çok az olduğuna hatta bazılarının hiç kitap okumadıklarına şahit
olmaktayım. Babadan kalma ya da çıraklığın neticesinde olan bir meslek
olarak düşündüğümde bu içeriğe sahip olan zevatların da çok fazla
sayıda olmadığını görüyorum.

Gazetecinin ne olduğunun cevabını patronların kim olduğu ve ne iş
yaptıkları sualinde bulabiliriz. Patronların siyaset, bürokrasi ve
ekonomi bağlantılarını göz önünde bulundurduğumuzda günümüz
gazetecilerinin çoğunun pragmatist, makyevilist, oportünist ve
konjektürel tavır ve davranış içerisinde olduklarını görebiliriz. Yani
gazetecilik salt anlamıyla bir masumiyet değildir. Hele ki
imparatorluğun son yüzyıllarındaki ve Cumhuriyet tarihindeki gazeteci
ya da basının ortaya koymuş olduğu performans ve ilkeler kendilerinin
hiçte masum olmadıklarını gösteriyor. Abdülhamit döneminde yapmış
oldukları yayıncılık ve Abdülhamit'e layık gördükleri "kızıl sultan"
lakabını yaygınlaştırmaları ve Abdülhamit'in düşürülmesi ve Bab-ı Ali
baskınındaki rolleri, 12 Eylül, 27 Mayıs ve 28 Şubattaki darbe zeminin
oluşması ve darbe sonrası ortaya koydukları gazetecilik anlayışları
basının ne kadar pragmatist, makyevilist, oportünist ve konjektürel
tavır ve davranış içerisinde olduklarının tarihsel şahididir.

Son gazeteci göz altılarına gösterilen tepkilerin haklı ve yerinde
tepkiler olması söz konusu olabilir. Burada sorun olan yaklaşım bir
gazetecinin illegal ve derin ilişkilerde bulunmuş olma ihtimalini
düşünmeden asabiyetçi bir tepki gösterilmesidir. Medya ikiyüzlü
ahlakını terk ederek şahsiyet oluşturma kaygısı içine düşmelidir.
Özallı yıllarda Özal'ın yaşam tarzına ve kişiliğine yapılan
saygısızlıkları sergileyenler Özal'ın ölümünden sonra sergilemiş
olduğu tavırla, Erbakan'ın iktidar öncesi, iktidar dönemi ve
sonrasında sergilemiş tavırlar bir anlamda ayıpları ortaya koyanlar
hiç utanmadan ölümü sonrası medhü senalar yazan 28 Şubat darbeci bazı
darbesevici gazetecilerin tutumu Abdullah Cevdet'in ikiyüzlü tutumuna
benzemektedir. Nitekim Süleyman Nazif pozitivist düşünceye iman etmiş
Abdullah Cevdet'i Eyüp Sultan Camisi avlusunda abdest alır vaziyette
görünce "Bari küfründe samimi ol." uyarısında bulunmuştur.

Bir yazarın, düşünürün ya da akademisyenin düşüncelerinden ve
fikirlerinden dolayı yargılanması insanlık tarihinin en utanç verici
yargılamalarından biridir. İnsanlık bu ayıbı Sokrates, G. Bruno,
Galileo gibi düşüncelerinden dolayı ölümle cezalandırılan filozof ve
bilim adamlarından biliyor.

Ama gazeteci olmak derin yapılarla ilişki kurmak anlamına
gelmemelidir. Medyadaki bazı gazeteciler bana hiç güven vermiyor.
Medyanın hakiki turnusol kağıdı 28 Şubattır. 28 Şubat döneminde imam
hatipte okuyan küçük kız çocukları okulları önünde coplandığında ve
otobüslere bindirilip bilmedikleri yerlere dağıtıldığında, ordudan
atılan yaşzedeler için özgürlük ve yaşama hakkı isteme gereği
duymayan, okullarına başörtüleri için alınmayan kızlar için üzüntü
duymaya bile gerek duymayan, geceleyin evlerinden alınıp götürülen
gazetecilere sahip çıkmayan gazetecilerin özgürlük ve haklar konusunda
samimi olduklarına zerre kadar inanmıyorum. Şunu da söylemeliyim ki
eğer son tutuklananlar düşüncelerinden ve yazmış olduklarından,
muhalif düşüncelerinden dolayı tutuklanmış ise büyük bir hata
yapılmıştır. Çünkü ben "düşüncelerini zerre kadar sevmem ama gerekirse
düşüncelerini söyleyebilmesi için boynumu veririm." entelektüel
haysiyetine sahip olmanın ne olduğunu bilirim. Gazeteci masum
olmayabilir? Nitekim tarihte bunu bize göstermiştir. Kısaca düşünen
adamlarsak biraz beklememiz lazım.