İdlib’in köyü Binniş’te mütevazı bir eve vardığımızda yere kurulmuş sekilerde muhabbet eden ve silahlarını sıra sıra yanlarına dizmiş heybetli adamlardan hangisinin Ebu Abdullah olduğunu bir türlü anlayamamıştık. Yeryüzünde ümmet adına sorumluluk taşıyacak son adam gibi alçakgönüllü, taşımaya en gönüllü bir komutan kadar ağırbaşlıydı. İnce siyah sakallarını ara sıra eliyle okşama âdeti olan bu vakur Müslüman’ın ne kadar isabet ve istikamet dolu bir çizgisinin olduğunu yemek yiyip sekide bağdaş kurduğumuzda, cihat ve mücahitler üzerine konuşurken anlamıştık.
Sürdürdükleri savaştan kâfiri zelil etmek kadar Müslümanlar’ın eline masum ve Müslüman kanı bulaştırmadan da çıkmak için kafa yoran Ebu Abdullah, bu savaştan daha zorunun tam da silahların susmasının ardından başlayacağını biliyordu. Suriye’de bir direniş ve cihat aklının, zafer ideolojisinin yol haritasını çizebilecek, itidalli bir politikayla geminin dümenini rüzgâra kaptırmadan kırabilecek komutanlardandı.
İhanet kokan bir suikastle o ve arkadaşları, dün İdlib’de şehit edildiler. Davamız ve iddiamız için tarih sahnesinde çok büyük bir kayıp değil bu ama itiraf edelim: Kaybımız büyük.
Ayrılırken bir gün İstanbul’da misafir etmeye ahitleşmiştik. Buluşma başka yere ve zamana kaldı.
Adn cennetlerine kadar yolun açık olsun Ebu Abdullah. Şehitlerin reisi Hamza’yla buluşacağın yere kadar gidesin.
Havzı Kevser'de buluşabilmek ümidiyle..
Nureddin Yıldız - 10.09.2014- İstanbul
