Bu öğrenciler öğretmenlerini görmeden çok sevdi (Özel)

'İnsan görmediğini, yürekten sever' der büyükler. Hele sevilecek kişi bir öğretmense...Bursa Yıldırım Gülhanım İlköğretim Okulu görme engelliler sınıfı öğrencileri, öğretmenlerinin yüzünü hiç görmedi ama aralarında öyle bir sevgi var ki anlatılması zor. Öğretmenlerinin kendileri için gösterdiği fedakârlık ve gayrete; çalışkanlıklarıyla cevap veren minik görme engelliler 'Seni görmesemde çok sevdim öğretmenim' derken, eğitimcilerine farklı bir duyguyu yaşatıyor.

24 Kasım Öğretmenler Günü'nde bütün okullarda olduğu gibi Gülhanım İlköğretim Okulu'nda da etkinlik düzenlenecek. Ancak okulun bir sınıfı var ki heyecanları diğerlerinden çok farklı. Görme engelli öğrencilerin bulunduğu sınıfta öğretmenlere ayrı bir sevgi var. Sınıflarında hazırladıkları gösteri ve şiirlerle öğretmenlerinin gününü kutlayacak olan öğrenciler, aldıkları hediyelerle de bu anlamlı günü doyasıya yaşayacak.

Yıldırım Gülhanım İlköğretim Okulu görme engelliler sınıfında 3 yıldır öğretmenlik yapan Özcan Yelbey, yaşadıkları zorluklara rağmen işini sevdiğini anlatıyor. Görme engelli öğrencilerinin sosyalleşmesini sağlamak için çaba harcadıklarını anlatan Yelbey, "Amacımız onların hayata uyumunu sağlamak, onları topluma kazandırmak ve toplumdan dışlanmalarını önlemek." diyor.

Görme engelli öğrencilerden isteyenlerin üniversite okuyup öğretmenlik dahi yapabileceğini anlatan Özcan Yelbey, şunları söylüyor: "Dersleri Braille alfabesi ile yapıyoruz. Burada Türkçe, matematik gibi bütün dersleri veriyoruz. Dersleri, ilköğretim müfredatına göre yapıyoruz."

Okullarında 11 öğrenci bulunduğunu anlatan Yelbey, öğrencilere birinci sınıf, ikinci sınıf, üçüncü sınıf ve dördüncü sınıf olarak ders verdiklerini söylüyor.

Öğrencilerin hiç görmeyenler ile en fazla yüzde 20 oranında görenlerden oluştuğunu anlatan Yelbey, "Görme durumu biraz iyi olanlara defterden ders verirken, diğer öğrencilerle ise Braille alfabesi ile güzel yazı şeklinde ders yapıyoruz." şeklinde konuşuyor.

"Bu işi severek yapmazsan olmaz" diyen Yelbey, sözlerini şöyle tamamlıyor: "Sıkıntılara rağmen ben işimi severek yapıyorum. En önemli sıkıntımız öğrencilerimiz çok duygusal olması. Duygusal olduğu için öğretmenlik bir kenara, birazda psikolojik danışman gibi oluyorsunuz. Ancak bütün zorluklara rağmen onlara ders vermek benim için de bir gurur. Onların da beni sevdiğini düşünüyorum. Elimizden geldiğince en güzel şeyi vermeye çalışıyorum."

SES HER ŞEY BURADA

İki aydır aynı okulda birinci ve ikinci sınıflara ders veren Sevcan Eren de, "Onlara okuma yazma öğretiyoruz. Hayat bilgisi dersleri yapıyoruz. Beden eğitimi dersi en çok sevdikleri ders. Dışarıda gezmeyi, dolaşmayı çok seviyorlar." ifadesini kullanıyor.

Öğrencilere sevgi gösterip, duygusal yaklaştıklarını anlatan Eren, şunları anlatıyor: "Zaten bu iş sevgisiz olmuyor. Onların sevgi ihtiyaçlarını hissediyorsunuz. Çok fazla insanla bir arada değiller, iletişimde değiller. Çok fazla kişinin sevgisi ile de beraber değiller."

Öğrencileri ile en önemli iletişim araçlarının ses olduğunun altını çizen Sevcan Eren, şunları kaydediyor: "Öğrencilerimle iletişimim sesle oluyor, dokunarak hissederek, birbirimizi hissederek, birbirimizin sesi ile iletişim kuruyoruz. Bazen annelerinden daha çok görüyorlar bizi. Sabahları derse girerek mümkün olduğunca coşkulu, sevgi dolu ses çıkarmaya çalışıyorum. Çünkü onlar yalnızca sesle anlaşabiliyor. Sesten anlıyorlar. Dolayısı i ile ses burada her şey."

Görme engelli minik öğrenciler öğretmenlerini çok sevdiklerini söylerken, şöyle konuşuyor: "Öğretmenlerimiz derslerimize yardımcı oluyor. O yüzden onları çok seviyoruz. Öğretmenimi dünyalar kadar seviyorum. Öğretmenim bana derste yıldız verdi ve ben onu çok seviyorum."