Erdoğan-Barzani düeti

İki sanatçının birlikte icrasının yekdiğerini tamamlaması lâzım. Farklı ses renkleri, birbiriyle güçlü kontrast oluşturan perdeler bir parçanın iki kişi tarafından icrasını ilginç kılıyor.

Kontrastın zenginliğini göstermek için düeti genellikle kadın ve erkek sanatçılar yapıyor. Şivan Perver ile İbrahim Tatlıses’in ses renkleri birbirine yakın. Bu yüzden ortaya bir düet çıkmaz, daha çok iki kişilik bir koroyu veya nüansları izleriz. Zaten İbrahim Tatlıses, biraz görüntü için orada bulunacak; sağlığının Şivan Perver’e eşlik etmesine izin vermeyeceği anlaşılıyor. Gerçek düet Erdoğan ile Barzani arasında. Her ikisi de ne istediğini biliyor ve istedikleri birbirini tamamlıyor. Doğru anahtarın kilide uyması gibi, her ikisinin de önünde yeni kapılar açılıyor. Erdoğan ve Barzani’nin Diyarbakır buluşması, her ikisine de büyük katkılar sağlayacak. Katkının bu kadar büyük olması, geri kalan bütün siyasî aktörlerin bu işten zararlı çıkacak olmasından kaynaklanıyor. MHP’nin, CHP’nin ve BDP’nin farklı gerekçelerle ama aynı tonda bu buluşmaya karşı çıkmaları bu yüzden. Karşı çıkışlarındaki ortak payda AK Parti’nin yerel seçimler için bu buluşmadan avantaj devşirmesi. Doğru mu? Evet; ama bu buluşmayı seçim hesaplarına indirgemek, hayvanat bahçesinde fillerin önünde durup yerdeki karıncalarla ilgilenmek demek.

PKK silah bırakınca, şiddetin gölgesinde gelişip-serpilen hayalleri de terk etmek zorunda kaldı. Pan Kürdizm veya Büyük Kürdistan hayali bölgenin reel-tarihî çarkları arasında öğütülüyor. KDP ile PKK arasındaki iktidar mücadelesi, Talabani ile Barzani arasındaki rekabetten daha keskin. Bu sefer uzlaşma imkânı da yok. PKK, Suriye’de üç bölgede özerkliği Esed’e veya Türkiye’ye karşı değil, doğrudan KDP’ye karşı ilan etti. Son olarak 24 Kasım tarihi verilen Kürt Ulusal Kongresi yine ertelendi. Büyük hayaller büyük fedakârlıklarla gerçekleşir. Ne KDP’nin ne de PKK’nın Büyük Kürdistan adına iktidar mücadelesinde fedakârlıkta bulunma ihtimalleri yok. Birinin hükümranlığının diğerlerini bastırma ihtimali ise hiç gözükmüyor.

Eskinin basmakalıp alışkanlıkları ile hızla değişen durumu takip edebilmek bile artık imkânsız. Kuzey Irak, fiilen Türkiye siyasetinin bir parçası. KDP paralelinde kurulacak bir partinin Türkiye’de ciddi bir oy tabanı var. Demek ki Barzani, siyasî aktörlerden biri. Ağırlığını barış süreci üzerinde hissettiriyor. PKK, sürecin akıbeti ile ilgili karar verirken, AK Parti’den önce KDP’yi dikkate almak zorunda. Ve KDP aynı zamanda Kuzey Irak’ta devlete dönüşme yolunda ilerleyen iktidar partisi. Bu parti attığı her adımda, Türkiye’de hükümetin vereceği tepkileri hesap etmek zorunda. Çünkü Kuzey Irak sadece siyasî olarak değil ekonomisinden dış politikasına ve güvenliğine kadar Türkiye’ye entegre olmuş durumda. Bu entegrasyon, KDP ile PKK arasında çıkar birliğini de engelliyor. Silahlı yönteme alışkın olan PKK, diplomaside başarısız. Suriye’deki uzantısı olan PYD liderinin, ABD için vize alamaması ve BDP liderine eşlik edememesi, bu başarısızlığın işaretlerinden biri. PKK’nın Suriye ve tabii Rojawa politikası, Barzani karşısında bozguna uğramış durumda.

Herkesin ezberini değiştirmesi lazım. 30 Mart’ta Kürtler sandığa ilk defa, PKK’nın silahlı düzenlemeleri olmadan gidecekler. Baskı ortadan kalkınca Kürt siyasetinin çoğullaşması gayet doğal. Birileri bölmeye, birileri böldürmemeye çalışacak. Kan dökülmediği takdirde birlikte yaşamak için ortak paydalar bulmak kolaylaşacak. PKK, bütün illegal örgütlerin içgüdüsel olarak yaptığı gibi sekter bir siyaset izliyor. Eşit şartlarda rakipleriyle karşılaşmayı yani siyaseti öğrenecek.

Erdoğan-Barzani düeti, bu şartlar altında Türkiye’nin ihtiyaç duyduğu bütünleştirici politikaların sembolik bir gösterisi. Seçim hesabı gözeterek endişelenenler kendilerine güvenmek zorunda: Bırakalım iyi olan kazansın.

Erdoğan-Barzani düeti

Zaman Gazetesi yazarı Mümtazer Türköne bugünkü yazısında Erdoğan ve Barzani'nin büyük buluşmasını köşesine taşıdı...