Bünyamin Yılmaz / Milli Gazete
Uzun süredir dualarla ayakta duruyordu Faruk Yücel. Çok zorlu günler yaşadı. Yoğun bakıma girdi, dünyaya yeniden baktı. Sonra kendisini Hakk'a taşıyan hastalığı kanserle yürüdü...
Onu tanıyan herkesin içinde 'karşılıksız sevgi' vardı. Faruk genç yaşında dünyanın yükünü omuzlamıştı. İzdiham.com'dan Bülent Parlak'a verdiği şu cevap onun zihin haritası hakkında fikir veriyor: 'Kalbi geniş insanlarla birlikte çalışıyoruz. Patani'de direniş olunca bizden birileri geceleri duvarlara yazılar yazıp, caddelerde bildiri dağıtıyor. Gazze'ye gidip elinde hâlâ Osmanlı'nın verdiği kimlikle, bize bu dünyada ölüm yok diyen yüzyıllık nenemizin elini öpüp başına koyan arkadaşlarımız var. Somali'de şeriat ilan edildiğinde 'hamdolsun' diye mesaj atıyorlar birbirlerine. Üstad yazı nerede kaldı diye sormak için aradığımda bana bir saat on beş dakika Güney Afrika'da meclise bir tane daha vekil soktuk elhamdülillah diyerek başladığı lafı 1800'lerin sonunda Sierra Leone'de filizlenen İslam tefekkürüne bağlayanlarla dergi çıkaranların sen yorulduğunu mu sanıyorsun.'
Önceki gün uzun süredir gelmemesini dilediğimiz haber geldi. Aynı anda binlerce gönülde 'O'ndan geldik O'na döneceğiz' denildi. Haberin ulaştığı her bir yürek, sessizce gözyaşlarına sığındı. Faruk Yücel, çok sevdiği Rabbine kavuşmuştu. Ona sevinç olan bize üzüntü olmuştu. Çünkü Faruk artık yoktu. Yüzünden ümmetin acılarını okuduğumuz Faruk, bir kuş gibi uçuvermişti dalımızdan. Geride onu çok seven eşi, arkadaşları ve yazdıkları kaldı. Benim elimde ise, bir toplantı esnasında özensizce çektiğim birkaç kare fotoğraf kaldı.... Faruk'un bahanesi kanserdi, genç yaşta asıl sevdiğine kavuşmak için. Rabbim hepimize farklı sebeplerle bu yolculuğu bahşedecek. O güne kadar, 'rahmetle, sevgili Faruk, rahmetle...'
Acısını içinde yaşadı
1983 İstanbul doğumlu olan Faruk Yücel gazeteciliğe yerel gazetelerde başladı. İmam Hatip Lisesi mezunu olan Yücel, uzun bir süre Bu Yaka dergisini çıkardı. Daha sonra Gerçek Hayat dergisinde muhabir olarak başladı. Muhabirken İSKİ'ye memur olarak geçti. Ancak içindeki gazetecilik aşkını durduramadı ve tekrar Gerçek Hayat dergisine başladı. Yaklaşık bir yıldır da derginin yazı işleri müdürlüğünü yapıyordu. Yücel'in www.yazihane.org isimli bir internet sitesi vardı. Duygu ve düşüncelerini bu sitesinde dile getirirdi. Edebiyat dünyasını yakından takip ederdi. Şiir ve hikayeler yazardı. Ünlü edebiyatçıların dizinin dibinden ayrılmazdı. Bunlardan birisi de Ali Ayçil'di. Onun için 'üstadım' derdi.
Yücel, hayat doluydu. Ömrünün en verimli çağında ölüm aldı O'nu aramızdan. Arkadaşları kendisini imrenerek izlerdi. Hiç bir zaman negatif enerji yaymadı çevresine, hep pozitifti, hayat doluydu. Kanser tedavisi görürken bile yüzü hep gülerdi. Hastalığıyla kimseyi üzmek istemezdi. O sancılı, ağır kemoterapilerden çıkarken bile yüzündeki tebessüm eksik olmazdı. Aslında çok acı çekiyordu. Fakat O bunu belli etmezdi. Acısını içinde yaşadı.
Kanser olduğunu duyan herkes ilk başta inanmak istemedi. En çok da eşi üzülmüştü. Kahrolmuştu. Evliliğin üzerinden bir kaç ay geçmeden eşinin kanser olduğunu öğrendi. Fakat O sonuna kadar Faruk'un yanında kaldı. Büyük bir sabır gösterdi. Ancak kanser herkesi yendiği gibi Faruk'u da yendi. Doktorların karşısında çaresiz kaldığı bu hastalık, Faruk Yücel kardeşimizi genç yaşında aramızdan aldı. Eğer kaderde ölüm varsa elbette bir şeyler vesile olur. Faruk kardeşimizin vakti buraya kadarmış. Kanser hastalığı en ağır hastalıklardan. İnşallah yaşadığı acılar günahlarına kefaret olur. Allah rahmete eylesin. Allah ailesine ve sevenlerine sabır versin. Faruk Yücel, dün öğle namazına müteakiben Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Camii'nde kılınan cenaze namazının ardından toprağa verildi..
BÜLENTPARLAK
* Nasıl gidiyor Gerçek Hayat, sen ve dünya?
Gerçek Hayat günlerim de çok keyifli geçiyor. Ben şu anda durduğum yeri seviyorum, burası hedeflerimin sonu değil ama. Dergide asayiş berkemal abi. Büyüklerimizin 'Gerçeğe sadakat şerefimizdir' sözünü yere düşürmeden, her hafta bu acayip dünya düzenini daha fazla nasıl ciddiye almadığımızı gösteririz diye kafa patlatıyoruz. Her hafta 'biz Müslüman adamız, matematiğe değil Allah'a inanırız' deme gayretiyle yazılar kaleme alıyoruz. Ben de fena değilim, bir şikâyetim yok ama mesela kendim için; dünya dedin diye söylüyorum; Obama da beni sevse, akıllı ol Barack evladım dediğimde, eyvallah kanka dese istiyorum. Yok, bırak bu şavaş işlerini oğlum falan demeyeceğim, ulan yakıştı mı uçaktan iner inmez Melih'in sana lolo yapması diye fırça kayacam, derdim bu.
* Gerçek bir hayatı mı anlatıyor yazı işleri müdürü olduğun dergi olmasını hayal ettiğin bir dünyayı mı yoksa üstüne bir şeyler koyup soslayıp mı çıkarıyorsunuz?
Hayal ettiğimiz bir dünya var. Hayalden ziyade aslında arzuladığımız bir dünya demek daha doğru olur. Bu arzumuzu gerçekleri karartmamaya azami ölçüde dikkat ederek insanlarla paylaşıyoruz. Bunu istikrarla 9 yıldır yapıyoruz.
Patani'den Gazze'ye
* Dergicilik de epey yol aldı gerçek hayat ve senin de epey emeğin geçiyor. Tarzını hep birlikte oluşturduğunuz bir dergi var ortada ve haftalık olarak çıkıyor. Bu heyecana kalbiniz nasıl dayanıyor?
Kalbi geniş insanlarla birlikte çalışıyoruz. Patani'de direniş olunca bizden birileri geceleri duvarlara yazılar yazıp, caddelerde bildiri dağıtıyor. Gazze'ye gidip elinde hala Osmanlı'nın verdiği kimlikle, bize bu dünyada ölüm yok diyen yüzyıllık nenemizin elini öpüp başına koyan arkadaşlarımız var. Somali'de şeriat ilan edildiğinde 'hamdolsun' diye mesaj atıyorlar birbirlerine. Üstad yazı nerede kaldı diye sormak için aradığımda bana bir saat on beş dakika Güney Afrika'da meclise bir tane daha vekil soktuk elhamdülillah diyerek başladığı lafı 1800'lerin sonunda Sierra Leone'de filizlenen İslam tefekkürüne bağlayanlarla dergi çıkaranların sen yorulduğunu mu sanıyorsun. Acayip bir karışım var, içiyoruz, uçuyoruz. Helal yoldan tabi.
* Sevgili Faruk hiç sıkıldığın bunaldığın ben ne yapıyorum şimdi dediğin oluyor mu dergide. Sen biraz da bulunduğu kabı kendi şekline sokan sıvı türüsün. Hani olur ya çok insan çok ses çok gürültü.
Haklısın abi çok sıkıldığım zamanlar oluyor. Bazen diyorum ki, oğlum Faruk işi gücü bırak git bir sahil kasabasına yerleş. Hayatın bu rutininden, sıkıcılığından uzaklaş. Sonra gittiğin sahil kasabasında bir dükkân tut kendine, ikinci el kitaplar sat. Yemek kitapları olsun, suşi falan yani. Ortam romantik olsun yani. Ağzına kadar kitap dolu ufacık bir dükkân. İçerisi küflü ve sarı kitap sayfası kokusu ile sabahtan beri kaynayan çayın kokusunun birleşimi bir koksun. Saçı sakalı uzat yine. Masanda on bir ay çiçeği olsun, mütemadiyen onu sula. Biraz zaman geçtikten sonra kapa gözlerini Maranki kitapları geldi diye bir kâğıt as kapıya. Satışlar patlayacaktır. Oğlum Faruk diyorum, boşver ekmek parası.
Satışlar iyi gidince yayınevindeki çevreni kullanarak yeni kitaplar getir dükkâna, müşteri yeniliği sever. Satış grafiğine göre en çok okunan yazar için bir imza günü tertip et. Kasaba ufak yer, büyük bir yazarı gelmeye ikna edersen belediye reisinden tut kaymakamına kadar dükkânın yolunu ezberler. Hem kasabanın gençlerinin de kafalarını korumuş olursun ıstakanın açtığı yarıklardan hem de ailelere karşı bir forsun olur. Vaktin bol, bir şeyler de kararlarsın oğlum diyorum kendime. Kahveye değil de yanına gelmeye ikna ettiğin ergenlere birkaç bir şey anlat, onlardan bir şeyler dinle. Mesela güz dönümü bahçeye ne ekilir, balığa neden sabahın köründe çıkılır, saka nasıl beslenir, öğren bunları. El hak dükkâna sonunda belki bir saka bile alırsın diyorum. Abi sonra işte etrafında hazır üç- beş meraklı arkadaş var, düşük faizli uzun vadeli bir kredi alarak bir kasaba gazetesi kursak diye aklımdan bir fikir geçiyor. Buradan sonrası İstanbul'da bir plazaya taşınmaya kadar gider... Anladın sen onu...
* Senin çok güzel öykülerin ve denemelerin de var. Hatta izdiham kurulurken az burnundan gelmedi. Çünkü ne olsa sana sorardık. Ve sen de sabırla her defasında cevap verdin. İzdihamda yayınladığımız yazılarının devamını soran birçok takipçin oldu. Ben de merak ediyorum. Nerede yarım kalmış satırlar...
Ciddi sıkıntılarla geçti son bir senem. Bırak bir şeyler yazmayı, attığım her adıma şükrettiğim günlerdi bunlar. Anlatması uzun ve gereksiz. İzdiham kurulurken çok heyecanlanmıştım evet. Sende insana heyecan veren bir yan var, ben de ona kapıldım yalan yok. Ama dediğim gibi, siz vita kutularına çiçek ekmekten ve buzdolabını ayağınızla kapatmaktan çok farklı olarak Kadıköy iskelesinde sigara içme eylemi ya da konsolosluk önünde şiir okuma eylemi yaparken ben 'bugün de uyandım elhamdülillah' diyordum. Ama söz verdim, başörtülü yazarları istemiyoruz eyleminde birlikteyiz. Beni takip eden arkadaşlardan da bir ricam olacak, dualarında beni de hatırlarlarsa korkarım kısa bir zaman sonra yeni yazılarla izdihamda görünebilirim.
Ağabeycilik oynamayız
* Senin bir de siten var yazıhane.org diye. Orada bir cümlenle çelişiyorsun ve bundan dolayı utanç duymalısın. Cümle şu: 'Yazıhane, çay söylenen değil çay demlenen bir yer oldu hep. Müesseseleşmeye, kurumsallaşmaya, resmiyete ve ağdalı cümlelere karşı çıktı. Bu tavrı ile de laubali insan olduğunu dosta düşmana gösterdi.' Bir müessesede çalışıp da bunları söylemek çelişki değil mi? Yoksa patronunun verdiği maaş bazı cümlelerini iptal mi ettirdi?
Çalıştığım yer bahsettiğim anlamda bir müessese değil. Bugün kurumsallaşmasını tamamladığını söyleyen hangi şirkette iki kişi birbirine çay ısmarlıyor, söyleyebilir misin? İnsanlara yemek yemek için yemek fişi dağıtılan yerde nasıl espri yapılmasını beklersin ki. Oralarda kaynayan dedikodu, birbirinin kuyusunu kazmaca yazıhane'de ya da Gerçek Hayat'ta yoktur, olamaz! Biz ağdalı cümleleri arkadaşlarımızın yüzüne değil, onların olmadığı ortamlarda başkalarına söyleyebilme cesaretine sahibiz. Bunu da bir çıkar beklemeden, dostluğun bir gereği olarak yapıyoruz. Evet, benim çalıştığım dergi arkadaş milliyetçisidir. Arkadaşlarını sever ve tutar. Ama yüzüne ne ise arkasında da odur. İnternet sitelerinde, mail gruplarında, arkadaş meclislerinde delikanlıcılık yapmaz, ağabeycilik oynamayız. Benim orada kastettiğim budur. Biz para karşılığı çalışıyoruz doğru, ama para karşılığı birini sevmiyoruz. O zaman yaptığımız işin adı dergi çıkarmak olmaz.
* Faruk senin bir kırçıllı palton vardı ve seninle Üsküdar'da balkonlu bir yerde çay içmiştik yanımızda biri daha vardı... Sonra onu hiç görmedim ben yanında... Yanımızda birileri oluyor yanımızda sonra başkaları. Bizim yanımız ne zaman olgunlaşacak Faruk?
Abi biz değişmesek, biraz daha sinirlenince küfredebilen adamlar olarak kalsak istiyorum aslında. Ne bileyim, reel politik umurumuzda olmadan post modernizmin canı cehenneme diyerek cümlelerimizi sonlandırsak. Tatlılardan Sütlü Nuriye'yi, şarkılardan Eğlen Güzelim'i, şairlerden mesela Ali Ayçil'i hep sevsek istiyorum. Hâlâ futbolla ilgilenmemeyi bir başarıymış gibi anlatanlardan olmasak. Tribünlere dolsak mesela. Ve hatta yanımızın olgunlaşmamasını biz dert etmesek. Olgunlaştım diyenden korkarım çünkü ben.
