Adana kebap anti-deprasanmış

İşte 'Beyaz Türklerin medyadaki yüzü' Ayşe Arman'dan 'kebap kokulu' bir nostalji yazısından bir bölüm... 


Bir zamanlar Adana?da (Ziya Paşa Bulvarı?nın arkasında) birbirinden güzel, kutu gibi 100 bahçeli ev vardı.

Yüzevlerdi o semtin adı.

Kutas Nenem ve Nevzat Dedem, işte o evlerden birinde otururdu.

Aslan Amcalar arkada, Gönül Teyzeler karşıda, Kolet Teyzeler de yanda...

KEBABA BAYILIRDIK
Her cumartesi saat tam 12?de maaile sofraya oturulurdu.

Dedem geç kalınmasını istemezdi. Biz torunlar acayip kebap severdik. Her cumartesi kebap diye tuttururduk, Mesut aranırdı, eve kebap söylenirdi.

Yıllar içinde o evler, birer birer apartman oldu, bizimki de.

Ama semtin adı hep aynı kaldı.

Ve yıllar sonra oraya bir kebapçı açıldı: Yüzevler Kebapçısı.

Selahattin ve kardeşleri işleri iyice büyüttüler, kapağı İstanbul?a attılar ve Yüzevler Kebapçısı?nın şubeleri açtılar.

KEBAP ANTİDEPRESAN GİBİDİR
'Benim kebabım gelir' diye yazdım defalarca...

Öyledir, bir Adanalı için kebap özeldir.

Antidepresan gibidir.

Üzülünce yiyeceksin.

Gerilince yiyeceksin.

Gevşemek için yiyeceksin.

Sinirin geçsin diye yiyeceksin.

Düşünmeye mi ihtiyacın var, kafanı mı toplayamıyorsun?

- E söyleyelim o zaman sana, bir buçuk Adana!

KEBAP MUTLULUKTUR
Cumartesi uzun zamandır peşinde olduğu bir röportaj için İstanbul?daydım. Alengirli bir işti.

Yaptım yapmasına ama yay gibi gerildim.

Havaalanına gitmeden de...

'Hadi kebaba!' dedim.

Etiler?deki Yüzevler Kebapçısı?na gittim.

Oh be!

Önce bir analı kızlı çorbası.

Sonra tulum peyniri ve sıcak ekmek. Sonra 1.5 acılı Adana.

Gerginliğim birden bire geçti. Nasıl mutlu oldum anlatamam.

....

Valla ne diyeyim?

Kebap mutluluktur.

Bayramda kebapsız kalmayın...