Habertürk yazarı Murat Bardakçı, 15 Temmuz darbe girişiminin 2. yıldönümünde yazdığı "15 Temmuz'un asırlar sonra da hatırlanması için marşının yahut türküsünün olması şarttır!" başlıklı yazısında, "Devir değişip de heyecanın azalmaması; faciaların, ıztırapların ve yaşanan acıların unutulmaması için kalıcı ama “samimî” eserlere ihtiyacımız var!" ifadelerini kullandı.
İşte yazının ilgili bölümü:
Eski âdetimizdir: Önemli hadiseleri hatırlarız, yıldönümlerinde kutlamalar yaparız ama olanların şokunu atlatmaya başlayınca başımıza gelenleri zamanla unuturuz, kahramanların isimleri ve belâların defedilmesinde oynadıkları önemli roller hafızamızdan uçup gider, sadece olayın günü ile ismini hatırlar, aradan uzun zaman geçtikten sonra da tamamı hafızamızdan sileriz. Örnek mi? Meselâ seneler boyunca tarihimizin en büyük dönüm noktası kabul edip yeri-göğü inlettiğimiz ama şimdilerde sadece bir-iki kişinin bildiği 23 Temmuz Bayramı!.. 23 Temmuz 1908'de, İkinci Meşrutiyet ilân edilmiş, Sultan Abdülhamid'in otuz kusur sene devam eden mutlak idaresi o gün son bulmuş, 1878'in 13 Şubat'ından itibaren kapalı olan Meclis yeniden açılmış ve Türkiye'nin tarihinde yeni bir dönem başlamıştı. Resmî bayram yapılan ama şimdilerde artık hiç hatırlamadığımız 23 Temmuz hakkında o günlerde şiirler yazıldı, şarkılar ve marşlar bestelendi, yıldönümleri dillere destan şenliklerle kutlandı fakat bunların hepsi zamanla unutuldu! Kutlamalar 1930'lu senelere kadar devam etti ise de coşku gittikçe azaldı, Sarayburnu Parkı'nda verilen bir-iki küçük konser ile sınırlı kaldı, derken Lozan Andlaşması'nın yıldönümü kutlamaları ile birleştirildi ve sonra hafızalardan tamamen silinip gitti! Şimdi ıztırap, acı ve nefretle hatırlanan 15 Temmuz'un üzerinden uzun seneler geçtikten sonra bu “unutma” âdetimizin neticesinde o günün de böyle bir âkıbete uğramaması için kalıcı işler yapılması şarttır ve yapılması gerekenlerin başında ciddî araştırmalar neticesinde ortaya konacak, hadiseyi her yönü ile anlatıp târihe mâledecek belgeye dayalı eserlerin yayınlanması gelir.
BASİT AMA ŞIK BİR MARŞ LÂZIM
Ve, mutlaka bir marş, yahut şarkı veya türkü, yani sözleri 15 Temmuz'u terennüm eden güzel, hoş ve hafızalarda kalması kolay bir melodi! Dikkat edecek olursanız, geçmişte yaşanmış ve bugün hâlâ hatırlanan bütün önemli hadiselerin mutlaka bir musikilerinin olduğunu farkedersiniz… Meselâ, tarihe “93 Harbi” diye geçen ve büyük mağlûbiyetimizle neticelenen 1876'daki Rus Savaşı'nın ayrıntılarını pek malûmumuz değildir ama bu harbin çok önemli bir safhasını teşkil eden Plevne Müdafaası ile Gazi Osman Paşa'yı bilmeyenimiz yoktur. Hadisenin unutulmamasını “Tuna Nehri akmam diyor” sözleri ile başlayan Plevne Marşı sağlamıştır. Aynı şekilde, Birinci Dünya Savaşı'nın ıztırabı Muş'taki “ahz-ı asker şubesi”nden, yani “askerlik dairesi”nden Yemen'e sevkedilen ve orada şehid düşen gençlerin hatırasına yakılan “Yemen Türküsü” ve eski tarihle 1315'te, yani 1899'da dünyaya gelmiş delikanlıların cepheye sevkini anlatan “Hey onbeşli onbeşli” isimli Tokat türküsü ile hissedilir. Genç Cumhuriyet'in terennümü ise “Onuncu Yıl Marşı”dır… Bütün bu eserlerin ortak özelliği “basit” ve Onuncu Yıl Marşı hariç tamamının resmî yarışmalarla, jürilerle, ödüllerle, vesairelerle değil halkın yaratıcılığının neticesinde ortaya çıkmış olmalarıdır. Onuncu Yıl Marşı gerçi Cemal Reşid'e siparişle yaptırılmıştır ama bestekâr operetler devrinin zevkini yansıtan kulakta kalıcı hoş ve basit nağmeler kullandığı için rağbet görmüştür, hattâ icrası zor olan İstiklâl Marşı'ndan bile rahat okunur. Devir değişip de heyecanın azalmaması; faciaların, ıztırapların ve yaşanan acıların unutulmaması için işte böyle kalıcı ama “samimî” eserlere ihtiyacımız var!
