Rus yazar Maxim Soklov'un Paris hatıralarından bahsederken şöyle diyor: “Cehennemdeki günahkârlar, iPhone'lar ve iPad'ler ile iblisler tarafından eziyet görüyor.”
Maxim Soklov'un ‘vz.ru'da yayımlanan ilginç yazısı şöyle:
Nikolo-Malitsky manastırında (Tver'e yedi mil uzaklıkta), kilise duvar resimleri yenilendiğinde, cehenneme, şeytanlar tarafından iPhone'lar ve iPad'ler ile eziyet edilen günahkârların bir görüntüsünü yerleştirdiler. Dünyevi yaşamda, tamamen kendileri tarafından köleleştirilen gadgetlar için ölçüsüz bir tutku ile ayırt edilenleri bu şekilde cezalandırıyorlar.
Piskoposluk basın sekreteri Peder Alexander Dushenkov ise, “ölümcül günahları zamanın ruhuyla ilgili konularda fresklerde ifade etmenin yaygın bir gelenek olduğunu” belirterek, “İnternet bağımlılığı uyuşturucu bağımlılığına, sarhoşluğun günahına çok yakındır. Bir insan aslında gerçek hayattan kopuktur" uyarısında bulunuyor.
Paris'te yelken açtığımı ve kahve içmek için terasa oturduğumu hatırladım. Yanıma bir grup lise öğrencisi oturdu, erkeklerin ve kızların açıkça bir araya gelmeleri, ancak birbirleriyle iletişim kurmamaları beni şaşırttı. Hepsi oturdu, akıllı telefonlarına gömüldü ve flört etmenin cazibesini tamamen küçümseyerek bir şeyler yığdılar. Karşılıklı elektrik hiç kırılmadı.
Burada övünme uğruna değil, Paris'ten bahsediliyor: "Ben buyum ve Paris'teyim" - özellikle enfeksiyondan önce orada bulunmayanlardan beri. Tabii ki, aynı şey evde de gözlemlenebilirdi - Moskova'dan 800 lig seyahat etmek gerekli değildi. Ancak kafedeki resmin M.I. Tsvetaeva, 1935'te bir Paris metro vagonunda - sanki bir zaman makinesiyle gelmişim gibi:
“Bir yeraltı yılanı sürünür, Sürünür, insanları taşır. Ve herkes - kendi Gazetesi ile ( Egzama ile!) Geviş getiren kenesi, Gazete çürüğü. Damla sakızı çiğneyenler, Gazete okuyucular. Kacha - "kız kardeşiyle yaşıyor" - diyorlar - "babasını öldürdü!”.
Eksik olan tek şey Nikolo-Malitsky Manastırı'nın duvar resimleri. Şiirin seksen yıldan fazla bir süre önce, telekomünikasyon henüz emekleme döneminde yazılmış olmasına rağmen. Ve yine de, şimdiki yüzyıl ve geçen yüzyıl - ve her şey tek bir şeyle ilgili. Projede bile internete sahip bilgisayarlar gibisi yoktu. Televizyon yalnızca deneysel yayın düzeyinde vardı ve kapsamı ve kalitesi hala son derece mütevazıydı. Daha sonraki zamanların güçlü duroskopundan çok uzakta.
Radyo o zamanlar çok daha ileriydi. Bununla birlikte, hem tüp hem de dedektör alıcıları (o sırada transistör yoktu) taşınabilirlik açısından farklılık göstermedi. Lamba tüpleri sağlam güç kaynaklarına ihtiyaç duyuyordu, dedektörün ihtiyacı yoktu, ancak en ufak bir şoktan ayarlarını kaybettiler. Buna bir anten sistemi ihtiyacını da ekleyelim. Metroda radyo dalgaları hiç nüfuz etmedi. Yani alıcılarla yürümek (zaten transistörlü) sadece çeyrek yüzyıl sonra ortaya çıktı.
Ve 1935'te gazete, kitlesel (ve aynı zamanda bireysel - "her biri kendi") yaygarasının tek aracıydı. Kağıt. "Bütün Paris alından göbeğe kadar giyinmiş." 1935 yılı diğerleri için de dikkat çekicidir. O zamanlar, Avrupa'daki uygun demokratik ülkeler zaten nadirdi ve gittikçe daha fazla yok oluyordu. Buna göre gazete çimleri de kayboldu. Ve Fransa, istediğinizi okuyabileceğiniz birkaç ülkeden biriydi. "Figaro" veya "Hümanite" olsun. Ancak metroda giderek daha fazla Petit Parisienne tipi parça okuyoruz.
Ancak her halükârda, SSCB'de yaşayanlar - ve Tsvetaeva'nın göçmeni, Sovyet basınının teorideki konumu ilginç olmalıydı - böylesi bir özgürlük patlaması hayal bile edemedi. Öyleyse, özgürlük vahasında, vatandaşların büyük kısmının 30'ların Fransız Malakhov'undan bilgi tüketmesi daha da ilginç. "Kız kardeşiyle yaşıyor" "Babasını öldürdü" yani "Bırak konuşsunlar!" İster "Tik-Tok" veya başka bir şey olarak adlandırılsın, geviş getiren kenenin, bayt göndermenin teknik olanakları kadar, siyasi yapısı ne olursa olsun medyadaki temel iletişim biçimi olduğu ortaya çıkıyor.
"Kilise avlusuna gitmek daha iyidir, - Scabbers'ın iltihaplı revirinden , gazete okuyucularından!" "Gutenberg'in basını Schwartz'ın tozundan daha korkunç."
Ve Zuckerberg basını hakkında söylenecek bir şey yok. Ahlak, mooing kadar basittir. Bilgi entropisi doğal bir durumdur. Onun üstesinden gelmek her zaman daha az veya daha fazla çaba gerektirir. Ve tembelseniz, istemezsiniz - o zaman lütfen Tverskoy Nikolo-Malitsky Manastırı'nın fresklerini ziyaret edin.
Kaynak: vz.ru
