Ömer Seyfettin'in günlükleri yayımlandı
'Ne kumandan var ne kumanda... Gözlerini kaybetmiş bir sürüyüz...'
14 Yıl Önce Güncellendi
2012-02-14 09:47:00
'ASKERLER ACEMİ, SİLAH DOLDURMASINI BİLMİYOR'
5 Teşrinievvel (18 Ekim 1912):
Yemek, içmek meselesi güçleşti. Dün yemek ve çorba tuzsuzdu. Zabitler candan ve gönülden çalışmıyorlar. Yahut ben öyle görüyorum. Bunun en büyük sebebi amirlerin iktidarsızlıkları... Amirler, hatta karargâh için verdikleri emri bile icra olunmadan değiştiriyorlar (....) Sabah, güneş daha doğmadı. "Çadır yık" borusu vuruldu. İleriye gideceğiz. Galiba Bulgarlar taarruz ettiler (....) Askerin hepsi acemi. Hatta silah doldurmasını bilmiyorlar. İhtiyatların çoğu da Pomak. Bir kelime Türkçe bilmiyorlar. Onbaşıların, çavuşların içinde bir vücut, parlak ve açık bir göz göremiyorum.
'KENDİMİZİ GALİP SANIYORDUK MEĞER MÜTHİŞ MAĞLUP İMİŞİZ'
10 Teşrinievvel (23 Ekim 1912):
Bugün muharebeye girdik. Daha düşmanı görmeden dört kişi yaralandı, üçü öldü. Topçu mevziinden düşmanın kaçtığını gördük. Ve dürbünle takım çavuşlarımıza gösterdik. O kadar sevindiler ki... Sevinçlerinden avazları çıktığı kadar bağırdılar. (...) Hep kendimizi galip sanıyorduk. Meğer müthiş surette mağlup imişiz. Toplar filan hep kaçtı. En nihayet bizim tabur kalmıştı. Biz de çekildik.
'HEMEN HERKES İNTİHAR ETMEYİ DÜŞÜNÜYOR'
14 Teşrinievvel (27 Ekim 1912) Köprülü:
Kaç gündür, kaç gecedir burada çekmediğimiz sefalet kalmadı. Üzerimize yağmurlar yağdı. Çamurlar içinde yuvarlandık. Askerin hepsi hasta. Kazanlar yolda bırakıldı. Hepimiz açız. Rezalet, felaket son dereceyi buldu. Dağlara yavaş yavaş kar düşmeye başladı. Dayanılmaz derecede soğuk. Rüzgâr durmadan esiyor. İşte şimdi hareket emri verildi. Nereye? Kimse bilmiyor. Niçin? Kimse bilmiyor. Gözlerini kaybetmiş bir kör sürü gibi bocalanıp gidiyoruz. Ortada ne kumandan var, ne kumanda. Hemen herkes intihar etmek istiyor. Yazık namusa bir kıymet ve ehemmiyet verenlere.
'DEMEK Kİ TÜRKLERİN YAŞAMA HAKKI YOKMUŞ'
16 Teşrinievvel (29 Ekim 1912):
Pirlepe yolunda, İzidor'dayız. (....) Hepimiz aç ve hastayız. Hiçbir şey düşünmüyor, dilimdeki peksimet yaralarının sızılarını dinleyerek ilerliyorum. Demek ki Türklerin yaşama hakkı yokmuş.
'RUMELİ, YAPIŞMAMAK ÜZERE TÜRKİYE'DEN KOPTU'
17 Teşrinievvel (30 Ekim 1912):
Rumeli eski şeklini alamaz. Artık Rumeli bir daha yapışmamak üzere Türk ilinden kopmuştur. Avrupa'nın orduları gelip Sırp ve Bulgarları buralardan çıkaramaz ya!... Sekiz sene evvel, mektepten yeni çıktığım vakit gezdiğim bu yerleri bir gün böyle kaçarak terk edeceğimizi hiç aklıma getirir miydim?
AĞAÇ KABUĞU YEDİLER
Karadağ'ın 8 Ekim 1912'de Osmanlı Devleti'ne karşı savaş ilan etmesiyle başlayan 1. Balkan Savaşı'nda yaklaşık 1 milyon 300 bin kişi göç etmek zorunda kaldı, yüz binlerce asker şehit düştü. İnsanlar, açlıktan ağaç kabuklarını yedi.
Kaynak: Gazeteciler.com
Haber Ara