İnsanlığın 'Resmi Geçit'i...

Çünkü korku en başat meyvesini çocukların minicik yüreğinde verir... Dört duvar bir oda, minik bir pencere ve bir kapı... 'Kafesteki kuş' gibi korkudan kabaran yüreğini birbirlerinin sıcaklığında teskin etmeye çıkmış iki minik yürek; Aris ve Zoi. İki kardeş... Semaver Kumpanya, çağdaş Yunan oyun yazarı Loulo Anagnostaki'nin yazdığı, Nükhet İzet'in dilimize çevirdiği Resmi Geçit adlı oyunu, Serkan Keskin'in yönetmenliğinde seyirciyle buluşturuyor. İki kardeşin 'yalnızlık' ve 'korku'dan örülü öyküsü, dün olduğu kadar bugün de dünyanın birçok yerinde yaşanan bir dramı gözler önüne seriyor... Oyunun dekor ve ışık tasarımı Cem Yılmazer, kostüm tasarımı Aslı Ataseven imzasını taşıyor... Nadir Sarıbacak (Aris) ve Öyküm Elif Erdoğan (Zoi) Resmi Geçit'in oyuncuları...

Şiddetin her köşe başından bir umacı gibi fırladığı bir ortamda, daracık odalarına sığınmış iki kardeş... Sabah, babalarını dışarı savmışlar; bekliyorlar... Aris, savaşçılık oynuyor, uçaklarını uçuruyor, donanma gemilerini yüzdürüyor, silahını ateşliyor... Zoi, örgüsüyle meşgul... Bu tekdüzeliğin içerisinde, Aris bir resmi geçit haberini duyar ve beklemeye koyulur. Asker üniformaları heyecanlandırmaktadır Aris'i. Zoi isteksizdir. İki kardeş bu bekleyişin içerisinde birbirlerine sır gibi sakladıkları hayallerini anlatmaya koyulurlar. Ancak daracık odada kurulan 'hayal'ler, dışarıda pusu kurmuş 'gerçek'likten ürkecek ve korku bir çift masumiyeti gözlerinden yakalayacaktır...

Aris,dışarıda bir yerlerde bir şeylerin yolunda gitmediğini, babasının sessizliğinden anlar. Zoi sessizdir... O da bilir aslında olan biteni... Anne içgüdüsündendir sakinliği... Dışarı bakmayışı bir kötülüğü sezinlediğindendir belki de... Aris'in gözlediği meydana dikilen devasa anıt, babasıyla arasındaki suskuyu ebediyen bitirecek bir 'giyotin'e dönüşmekte gecikmez.

Resmi Geçit, korkunun minicik yüreklerde nasıl kol gezdiğini anlatıyor. Savaşın, baskının ve korkunun olduğu her coğrafya bu oyun için tabii dekor hüviyetinde... Babaları tarafından dış dünyadan yalıtılan bu iki masum çocuğun, şiddetten ve korkudan uzak kalamayışı, trajik boyutuyla 'güncel' göndermelere açık. Gazze'de yaşananlar konuşulurken bir yorumcu, 'I. İntifada dönemi çocukları, sonrasında intihar bombacısı oldular...' demişti... Aris'i özetleyebilecek daha kestirme bir cümle bulamıyorum.

Semaver Kumpanya'nın sahneye koyduğu oyunlar, bir şekliyle sözü, sesi olan oyunlar. Resmi Geçit, dünyada bir yerlerde sinmiş ve yüreği kabarmış çocukların yaşadıklarına ışık tutan bir oyun... Bu duyarlılıklarından ötürü başta Işıl Kasapoğlu olmak üzere Resmi Geçit ekibi ve Semaver Kumpanya'yı alkışlamak gerekir.

Yönetmen Serkan Keskin, anlatmak istediği duygunun illüzyonunu çok güzel kurgulamış. Oyun başındaki karanlık 'an', seyirci için olumlu bir geçiş sağladı. Nadir Sarıbacak'ı ve Öyküm Elif Erdoğan'ı, ilk kez seyrettim... İçinde büyüttüğü öfke dolu yetişkini ve içinde yorduğu masum küçüğü bakışlarında, hareketlerinin sertliğinde bulmak mümkündü... Öyküm, anaç bir sabrı elindeki iple nakşederken ve Aris'i teskin ederken de çocuksu bir duyarlılıkla düşlerine sarılırken de başarılıydı.

Resmi Geçit, savaşın, şiddetin, korkunun palazlandığı bir dünyada, masumiyetin, çocukluğun altını çiziyor... Bir anlamda geleceğin... Yani geleceğimizin...

Seyretmek ve 'seyirci kalmamak' için yerinizi ayırtmakta geç kalmayın!..