Mısır ahramonline'de Tarık Osam'ın kaleme aldığı “Süleymanı suikastinin dört sonucu” başlıklı analiz haberde, Süleymani'nin rolü ve suikastin sonuçlarını masaya yatırıyor.
Makalenin özetlenmiş metni şöyle:
İran'ın uluslararası askeri ve istihbarat müdahaleleri kolu olan Kudüs Gücü'nün eski Komutanı General Kasım Süleymani'ye düzenlenen Amerika suikastının dört sonucu var.
Birincisi operasyonel. Süleymani'nin Lübnan'daki rolü asla danışmandan başka bir şey değildi.
Suriye'de, Esed rejimi altında büyük ölçüde birleşik bir ülke olarak çalıştığı hedef neredeyse tamamlandı.
Yemen'de rolü asla uygulamalı değildi, ama öncelikle yönlendirme ve tavsiyelerde bulunmaktı.
Bununla birlikte, Süleymani öldürüldüğü Irak'ta rolü operasyonel olarak kritikti. Orada, Süleymani, ülkede aylarca süren devrimin tepkilerini düzenliyordu.
ABD'nin işgalini takiben 2000'lerin ortalarından beri Irak'a egemen olan tüm siyasi yapıya karşı bu devrim, iki nedenden ötürü İran için doğrudan bir tehdittir. Birincisi: bu siyasi yapı, İran'daki İslam Cumhuriyeti'nin yönetiminin temeli olan farklı politik Şiizm formlarına dayanmaktadır.
İki: Şii çoğunluğu ve birçok siyasi ve sosyal özelliğiyle Irak, çeşitli alanlarda İran'ı andırıyor. Irak'taki siyasi Şiiliğin düşmesi İran'da güçlü titreşimlere neden olabilir. Bu nedenle, Süleymani'nin Irak'taki operasyonel rolü sadece İran'ın Irak'taki etkisi için değil, aynı zamanda İran rejiminin kendisinin istikrarı için de çok önemliydi.
İran'ın Dini Lideri Ayetullah Ali Hamaney, Süleymani'yi hemen Kudüs Gücü'nün yeni başkanıyla değiştirdi. Ancak bu geçiş sorunsuz olmayacak.
Başlangıç olarak, Süleymani, parlak bir stratejist, ayrıntı odaklı operasyonel yönetici, yenilikçi istihbarat subayı ve iletişim ve anlatı sanatlarının bilgili kullanıcısı olan nadir bir liderdi.
Buna ek olarak, uzun bir kariyeri artıran güçlü bir karizması vardı.
Adı bir marka ve Gücün en güçlü varlığı haline geldi.
Onun yokluğu, son on yılda Kudüs Gücünü karakterize eden etkinliği azaltacaktır.
Buna ek olarak, Süleymani yönetiminde Kudüs Gücü büyük kaynakları topladı ve İran silahlı kuvvetlerinin bedeninden büyük ölçüde bağımsız olarak çalıştı. Bu özerkliği korumak zor olacak.
Ve böylece onun yokluğu, Gücün gelecekte nasıl işleyeceğine dair bir revizyonla da sonuçlanabilir.
İkinci sonuç İran'ın iç politikaları ile ilgilidir. Kasım Süleymani, muhtemelen Ayetullah Hazmani'den sonra İran'daki en güçlü ikinci kişiydi. Dini Lider Hamaney'in yerine geçecek nitelikte değildi.
Ancak ülkenin kapalı güç çevrelerindeki etkisi ve erişimi, Tahran'da ya da Kum'da, İran'ın Şii öğrenim merkezi ve ülkenin önde gelen teolojik figürlerinin yoğunlaşması gibi potansiyel hırsları frenledi.
Büyük ölçüde, özellikle rejimin askeri ve teolojik yönleri arasında bir dengeleyici faktördü.
Şimdi bu ağırlık merkezi gitti ve Ayetullah Hamaney 80 yaşına yaklaştıkça, bu iki taraftaki bazıları üst makam için oynamaya başlayabilir. Özellikle İslam Cumhuriyeti rejimi bir iç isyanla karşı karşıya kaldığı için iç siyasi çatışmalar pek olası değildir.
Ancak en üstteki geçiş döneminde, sistemin farklı kanatları arasındaki sürtünme şimdi daha olasıdır.
Üçüncü sonuç konumlandırma ile ilgilidir.
İran'ın son 15 yıldaki yayılmacılığının başarısının bir kısmı şu algıyı yaratmak ve sürdürmek üzerine inşa edildi: İran nasıl kazanacağını biliyor.
Bu algı büyük ölçüde gerçekliğe bağlıydı, çünkü İran gerçekten de önemli başarılar gerçekleştirdi: Batı ile (Donald Trump ABD Başkanı oluncaya kadar), Lübnan, Suriye, Irak ve büyük ölçüde Yemen'deki müzakerelerinde.
Bu algı İran'a rakiplerini onunla ilgilenirken temkinli kılacak bir başarı havası vermeyi amaçladı. 'Süleymani' bu algının bir parçasıydı.
Dördüncü sonuç İran'ın tepkisi ile ilgilidir. Süleymani mirasının ağırlığı göz önüne alındığında, İran'ın suikastına verdiği yanıt, rejimin yerel ve uluslararası seçim bölgelerinin gözünde ciddi olmalıdır.
Burada, ABD'nin (ve onunla birlikte İsrail ve potansiyel olarak Suudi Arabistan) ve İran'ın (ve onunla birlikte Hizbullah ve Esed rejimi) her ikisinin de zorlandığı bir oyunda, birbirlerinin saldırılarına yanıt verdiği bir duruma gireceğiz.
Bu tehlikeli bir dinamik, özellikle ABD başkanlık seçimlerinin bir yılında, hiçbir Amerikan başkanının ABD siyasetinin zayıf yönlerinde görünme riskini alamadığı bir yıl.
Ortadoğu gözlemcileri, İran'ın iç politikalarını, Körfez'deki savaşı ve barışı ve Doğu Akdeniz stratejik görünümünü iyi etkileyebilecekleri için bu sonuçları dikkatlice tartmalıdır.
*İçerik özetlenerek verilmiştir. Bu makalede yer alan görüşler yazarına aittir
