Gündem meselelerine bakıyorum, çocukların isteklerine, genç arkadaşlarımın hayalleri ve ideallerine, Allah'ın emrettiklerine, Hz. Peygamber'in söylediklerine bakıyorum... ve görüyorum ki aslında yazılması ve paylaşılması gereken onlarca konu var.
Fikir sancısından beden dilime yansıyan pürmelalim ise kelimeler içerisine sığamıyor. “Bildiğin karşıdakinin anladığı kadardır” sözü aklıma geliyor ve onlarca konudan vazgeçiyorum.
At izinin it izine karıştığı son zamanlarda “Türkiye” dile gelse, ne söyler diye düşündüm. Kaosun yaşandığı süreçte, derdini dile getirebilmesi için herkesin bir tarafa çekiştirdiği ülkemi aldım karşıma ve konuşturdum. Hadi Türkiye sen konuş ben dinleyeceğim dedim.
O söyledi, bana da yazmak düştü sadece. Dinledikçe Türkiye'yi, baktım ki asırların asaleti ve sancısını taşıyor üzerinde.
Hadi konuş Türkiye;
“ “Artık ne zulmün kucağında boyun büken güllerimi diriltecek merhamet yağmurum, ne yürek yangınımdan arta kalan küllerimi savuracak rüzgârım var ne de rüzgâra pervane olacak kanatlarım…”
Benden bunu dile getirmemi beklediler uzun süredir. Pes edeceğimi düşünerek…!
Bu dayatmalara ve zorbalıklara boyun eğmemeye ant içmişken ve her ne olursa olsun, rengimin ışıltısını söndürmemek üzere ter dökerken ben, aynı zamanda bu ışığın nurundan yıkanmak isteyen bekleyenlerim vardı benim…
“Bir rüzgâr, bir yağmur bekliyoruz senden. Adı merhamet, şefkat olan bir yağmur bekliyor yüreğimiz. Hiçbir şeyi beklemediğimiz, hiçbir şeyi ümit etmediğimiz kadar bir yağmur bekliyoruz sevgili Türkiye senden” diyenler var…
Pes etmemi isteyenler, iğrenç salyalarını akıtırken bile biliyorlar ki yaksalar-yıksalar, yolsalar dahi kartal, kartal olarak yaşayacak…
Salyaları eşliğinde, en azından, ateşin harını üfleyerek yangınlar üçgeninde, uçmayı unutmuş ya da kanatları yaralanmış kartal halinde görmeyi arzuluyorlar beni.
Ben ki kanadım yolunsa dahi düşen her bir tüyümden yeni bir vatan doğururum.
Korktular palazlanmamdan, görmezden geldiler köklerimi, oysa ben kökleri ezele bağlanmış bir aşkın hamuruydum.
Merhametin ve şefkatin sonsuzluk sahibi, kanatlarıma güç verecek haberleri yok…
Ve ben bu güç ile yeni baştan insanlığın göğünde, özgür ve korkusuzca uçarak korkular salacağım canıma kast edenlerin yüreğine…
“Her şey seninle güzel” diyen yürekler var, üzerimde tepişenlere inat. Bende, bütün kâinat senin hükmünle azat dediğim sultanıma dayandım beni sevenler için…
Sevmek ve sevilmek; avuç içleri semaya dönük Sultanlar Sultanından istemektir.
Bu sevgi ki beni sevenlerimle göğe doğru kanatlanmama götüren basamağın ilkidir.
Cihanın kapısını çalan, kalbimin ritmini duyanlara sesleniyorum; Yeniden, güçlü kanatlarımın üzerindeki merhamete sığındığınızı ve keskin bakışımın altındaki şefkate yaslandığınızı görür gibiyim.
İşte gece, yavaş yavaş peçesini kaldırıyor yine yüzümden…
Bana yaraşır biçimde kalbi ve aşkı anlayabilmek niyeti ile hayata Bismillah diyerek cihana selam vermeye hazırlanıyorum…
Besmelenin şefaatine sığınarak güne ve geleceğe Bismillah dedim!
Şerre meyilli olanları silkeleyerek üzerimden, ışığımın nurunu, şefkat ve merhametimi bekleyenlere yansıtmak için.
İştahları kabarmış, ağızları salyalı, yere düşmemi bekleyenlere yırtıcı pençelerimle can damarlarını kesmek için…”
Türkiye konuştu ben yazdım.
Samimi söylüyorum katkıda dahi bulunmadım…!
twitter.com/msbeser
facebook.com/msbeser
