Hüznü kuşanmıştı şimdi tüm eşya..
Güneşin feri kaçmış, dağlara gri bir siyahlık cökmüştü.
Kuşlar susmuş, ağaçlar kurumuştu adeta.
Kalbi şerha şerha kanıyordu Abdullah'ın oğlunun..
Hüznü tüm evrene sirayet etmişti sanki. Sessiz gözyaşları söz dinlemez olmuş akıp durmadaydı ha bire.
Nasıl ağlamasın, nasıl kahırlanmasındı ki?
Her şey üst üste gelmişti.
Muhasara yılları, Taiften sonra yaşananlar gerilerde kalmış olsa da acıları, burukluğu hala tazeliğini koruyordu.
Birde üstüne sevgisiyle beslendiği,kaybettiklerinin acısı..
Hele hele tebessümüyle güçlendiği, ruhunun aydınlığı Haticesinin yokluğu..
Dünya üstüne göçmüş, tebessümler anlamını yitirmişti. Tek kanatlı kuşlar misali uçamaz olmuştu artık
Sevdası, Fatımasının sevgili anası, davasının en büyük ortağı Haticesi Rahmanın Rahmetini yürümüş geride bıraktığı Muhammedini (a.s)kederlere gark eylemişti.
Hatice ki; yeryüzüne ondan daha hayırlı bir kadın gelmemişti. İnsanlar küfür içerisindeyken o iman etmiş, her kez kendisini yalanlarken o doğrulamıştı. Onun sevgisiyle rızıklanmış, şefkatiyle çepeçevre kuşatılmıştı.
Onsuzluğa nasıl alışabilirdi şimdi. Onu nasıl unutabilirdi.
Gönlünün dinmez hüznüne yedi kat gökten, arşı aladan bir dokunuşla irkildi.
Cebrail (a.s)gelmiş boynu bükük, şebnem taneleri gibi mübarek yüzünde asılı kalmış gözyaşları ile uykuya dalmış Habibe “haydi” diye seslenmişti.
Âlemin sahibinden davet vardı. Gönlü karalar bağlamış sevgiliye teselli olacak büyük bir davet..
Şaşkındı Abdullah'ın oğlu.. Öylece bıraktı kendini Cebrail'in kılavuzluğuna..
“Bir gece kulunu kendisine ayetlerimizden bir kısmını göstermek için Mescid-i Haramdan Mescid-i Aksa'ya götüren Allah her nevi noksan sıfatlardan münezzehtir. Şüphesiz o her şeyi her yönüyle gören ve işitendir.”
Mescid-i Aksa'da başka bir sürpriz daha bekliyordu Abdullah'ın oğlu Muhammedi (a.s)Kendisini hazır bekleyen bütün peygamberlere imamet edip namaz kıldıracaktı. Nasıl kıymetli bir andı o. Ardından ikram edilen sütü içerek yeni bir yolculuğa doğru hareket etti.
İsra tamamlanmış, şimdi Burak eşliliğinde Miraç yolculuğu başlamıştı..
Yükselmek..Basamak basamak merhaleler kat ederek semaya yükselmek. Aher anı her saniyenin ihtişamı ile yükselmek.
Sitertül Münteha'da Cebrail ve Burak'tan ayrılması gerekmiş, Refref ile devam etmişti yükselişe.
Rahman katına almış teselli etmekteydi Habibini. Alemlerin en şereflisini.Ümmetin sevgilisini..
Muheteşemdi yaşadıkları. İfade edilemez nitelikteydi.
Hüzünlendi bir an.. Ümmeti düştü aklına “ah onlarda olsaydı” deyiverdi gönül dili.
“Mü'min miracı namazdı” dendi o an ve buluşma anı için iki vakit olan namaz beş vakte yükseltildi.
Semadan tekrar Mescid-i Aksa'ya indi, oradan da Mekkeye geldi. Ve o Mübarek kendisini bu muhteşem ve inanılmaz yolculuktan sonra Mescid-i Haramın avlusunda buldu.
Yanında üç hediyesi vardı
Beş vakti Namaz,Bakara suresinin son ayeti,Ümmetin Allaha şirk koşmayan günahkarlarının Cenette girecekleri müjdesi..
Mutluydu Abdullah'ın Oğlu.
Bütün hüznü dağılmıştı. Yogunlukları gitmiş omuzlarındaki ağırlık hissi hafiflemişti. Biricik sevdiği Hatice,bükülmeyen bileği olan sevgili amcası onu çileleri ile baş başa bırakıp gitmiş olsa da her daim onunla olan Rabbi vardı..
En büyük gücü, en yüksek makamdaki dayanağı, sığınağı ona yeterdi. Haticesini asla unutmayacaktı elbet..Ona olan sevgisi asla tükenmeyecekti.. Ama hüzünleri terk edecek yeniden umutlaraını yeşertecekti. Nitekim O'nun En yüce makamın tesellisi tüm kederini silip atmıştı işte..
Yükseliş ona sığınmak, ona yönelmek, ona güvenmekti esasında. Bu sırra erdiğinde Ümmeti içinde yeni kapılar açıldı semadan.
O kapıları açmıştı ya, içeri girmek ümmete kalmıştı artık.
Şimdi Miraç zamanıdır, Yükselmenin vaktidir..
Ümmetin Miracı namazdır, namaz teslimiyettir, teslimiyet O'ndan başka tüm ilahları terk etmek, reddetmektir.
“Eşhedü en la İlahe illallah” gerçeğine ulaşmaktır.
Ve çokça yakarmaktır.
Allahım bizi affet, Şüphesizi ki sen affı seversin…
Günahlarımız af, Miracımız mübarek olsun kıymetli dostlar.…
