Hürriyet Gazetesi yazarı Vedat Milor son olarak menemenin soğanlı mı yoksa soğansız mı olması gerektiği ile ilgili tartışmayla gündeme gelmiş, ardından da Türkiyeli restoranlardan artık video paylaşmayacağını duyurmuştu.
Giderek bir sosyal medya fenomenine dönüşen Milor, 21 Ekim tarihli yazısında bu kez Twitter'ın kendisi üzerinde neden olduğu değişimi kaleme aldı.
Twitter dünyasına girmezden önceki ve sonraki fotoğraflarını paylaşan Milor, iki fotoğrafın arasındaki farkı, "Biri Twitter'dan önce, diğeriyse ben Twitter'a girdikten sonra çekildi. Stres, sinir, kızgınlık… Ne ararsanız var" satırlarıyla ifade etti.
Saçlarının diken diken olduğu son fotoğrafının, Türkiye restoranlarından video paylaşmayacağını açıkladığı kararın videosundan alındığına dikkat çeken Milor, "Daha önce programım ‘Tadı Damağımda'da yemek yerken telefonumun denize düşmesini umursamamış, “Ondan artık hayır gelmez” diyerek önümdeki yemeğe ve çekime devam etmiştim. Böyle umursamaz biriyken nasıl bu hale gelmiş olabilirim? Sosyal medya bana ne yaptı" sorusunu yöneltti.
Bir Twitter takipçisinin eski ve yeni halini yan yana getirerek kıyas yaptığı fotoğrafın kendisinde bir ‘intervention' etkisi yarattığına değinen Milor, "Intervention', zararlı hale gelen bir alışkanlıktan kurtulabilmeniz için dostlarınızın sürpriz şeklinde tertip ettiği müdahale toplantılarına verilen ad" açıklaması yaptı.
Ardından Milor, Brown Üniversitesi'nde üçüncü sınıf öğrencilerine doktora düzeyinde dersler verdiği için bölüm başkanının kendisine bu durumu 'baskın yaparcasına' bir tutumla izah ettiğini ve ilk 'intervention'ını o gün yaşadığını anlattı.
Milor, ikinci intervention'ını ise, Milliyet Gazetesi'nde yazmaya başladığı dönemde bir arkadaşının kendisine, "Oğlum, basında seni çok yaşatmazlar. Standartların çok yüksek. Hiçbir mekânı beğenmeyeceksin. Okur sıkılacak kısa sürede" demesiyle yaşadığını belirtti ve bu tavsiyeyi dinleyerek iyi sonuç aldığını ifade etti.
İki fotosunun kıyaslandığı örneği de bu kategoride ele alan Milor, yazısını şöyle sürdürdü:
"İşte Twitter'da denk geldiğim ve beni hayli güldüren yan yana konulmuş fotoğraflarım da bu sosyal medya mevzuunu çok daha fazla düşünmeme yardımcı oldu. Bu mecrada atılan mesajlara bakarsak; öğrenciler ve okurlar benim empati kurabildiğim, nispeten homojen grupları oluşturuyor.
Yorum yapanlar arasında çoğunlukta olan iki grup var: Beni uzun yıllardır gazete yazılarından takip edenler ve yazılarımı bilmeyip televizyondan tanımış olanlar. Bu yorumcularla diyalog kurmak zevkli. Onların sevgisi pozitif enerji yaratıyor. Onların yazdıklarını okuyunca düşünüyorum, yeni şeyler öğreniyorum, yazılar için ilham alıyorum.
Ayrıca bu kitle arasında zaman zaman gayet düzgün bir dille çok yerinde eleştiriler yöneltip beni hem kendim hem kamu yararına daha iyisini yapmaya özendirenler yüksek sayıda. Takipçilerimin yüzde 90'ı bu kesime giriyor. O yüzden paylaşımlarımı yorumlara kapatmak istemiyorum. Hatta yanımda olsalar o tanımadığım insanlara sarılacağım. Ama işte madalyonun bir de öteki yüzü var: Sosyal medya canavarları...
Sosyal medya canavarları her yaştan insan barındıran, çok tehlikeli bir grup. Tehlikeli çünkü asıl amaçları benim paylaşımlarımın içeriği hakkında yazmak değil. Amaçları, benim ve dişlerini geçirecekleri başkalarının paylaşımlarını kullanarak farklı kazanımlar elde etmek. Örneğin, benim vereceğim yanıta bağlı olarak kendi takipçi sayılarını artırmak, negatif iletişimle kendine yüksek değer atfetmek veya sadece dijital sosyalleşme...
Ona buna saldırıyor, herkese, her şeye yorum yapıyor, daima takdir bekliyor, aksi takdirde kavga etmeye çok hazır ve provokatif. Bu sosyal medya canavarları arasında da üç farklı tipte insan var: Cahiller, aşağılık kompleksli demagoglar ve iftiracılar."
