Ailecek yaşarken kardeş sıralaması kadar bu sıralamanın o kişi ve çocuklara yansıması da psikolojik açıdan değerlendirilebilmektedir.
İşte aile bireyleri arasında çocukların kendilerini konumlandırması:
İlk çocuk olmak
İlk çocuk genelde kontrol sahibi olmaktan hoşlanan ve diğer insanları memnun etmeye çalışan vicdanlı ve başarı odaklı bir yetişkin olur. Ufak yaşta ebeveynlerinin ilgisi bir noktaya kadar tamamen kendisi üzerindedir, ancak daha sonra bu ayrıcalığı kaybeder. Netice olarak yetişkin hayatında da bölünmemiş ilgiyi kazanmanın yollarını arar. Aynı zamanda oldukça organizedir ve sorumluluk almayı sever. Bundan dolayı öğrenim hayatında ve daha sonra iş hayatında oldukça başarılı olur.
Ortanca sırada bulunmak
Ortanca çocuk kendini sıkça kardeşleri arasında "sıkışmış" hisseder. Ağabey veya abla kadar sorumluluğa ve imkana sahip değildir fakat ufak kardeş gibi ailenin "bebeği" de değildir. Ortanca çocuk sorun yaşandığında anlaşmaya varma konusunda tecrübelidir çünkü hayatı boyunca bunu iki tarafalı olarak yapmak zorunda kalmıştır. Esnek ve sosyal olmasından dolayı genelde insanlar etrafında olmaktan zevk alırlar.
Küçük olmak ya da kalmak
"Neden?" sorusunu sorma ihtimali en yüksek çocuk ailenin ufak çocuğudur. Olaylara eleştiren bir perspektiften bakar ve daha az riayet eder. Bundan dolayı sorunlara yaratıcı çözümler üretmek konusunda başarılıdır. Ancak hayatında o kadar çok ilgi görmüştür ki başka insanların onun yerine sorumluluk üstlenmesine alışıktır. Ailenin ufak çocuğu genelde dışa dönük ve sosyaldir ve hayatında daha fazla risk alarak ablası veya ağabeyinden daha çok şey deneyimler ve tecrübe eder.
Bir evin bir çocuğu
Ailede tek çocuk olarak büyüyenlerin durumu biraz ilk çocuk gibidir, ancak aradaki fark tek çocuğun hiçbir zaman ebeveynlerinin ilgisi için savaşmak ve kardeşler arası münakaşa etmek zorunda olmamasıdır. Tek çocuklar bu yüzden genelde olgun ve zaman zaman biraz mesafeli olurlar, çünkü çevrelerindeki insanlardan kendileri için özel şartlar yaratılmasına alışmıştırlar.
