Bugün farklı bir gün. Acılı bir gün. Bir miniği uğurladık. Masumiyeti, berrak düşleri uğurladık. Aylarca süren suskunluğumu, bir tek uğurlarken bozabildim. Asırlık gecelerde can çekişen o minik bedeni, bir tek bizden koptuğunda hatırladım.
Benden olmayanı kıymetsizleştirdim. Yaratanın hepimize can verdiğini unuttum. ‘Siz’ dedim, ‘onlar’ dedim. ‘Bizi’ ayırdım, böldüm, parçaladım.
Belki pişmanım şimdi lakin çok geç. Nice can yandı, cenazeler kalktı, hayaller uğurlandı, sevdalılar yolda bırakıldı ve ben sadece sustum.
Ben, canlar yandığında yanmadım ya, kaşlar yarıldığında, gözyaşları aktığında, analar ağladığında bir el vermedim ya, en büyük acı benim. En büyük azap benim. En büyük suç benim.
İşte bu yüzden;
Suçluyum, renginden dolayı kardeşim demedim.
Suçluyum, poşu taktığı için dayak yiyene bir el vermedim.
Suçluyum, özgürce yaşıyor diye dışlananlarla yan yana yürümedim.
Suçluyum, mazlumlara el uzatmadım.
Suçluyum, çünkü bir tek kendimi mazlum sandım.
Muhammed Yahya Sancar – İstanbul Ticaret Üniversitesi - twitter.com/yahyasancar
