Mehdiler çarpışıyor

60 vatlık ampul kapasitesine sahip ve bu kapasiteyi doldurmuş bir velî, “nûr”una mağlûbiyetle kendisini en büyük velî zannedebilir. 100 cm³’lük bir kapasiteye sahip ve bu kapasiteyi dolduran bir ilim sahibi, kendisini en büyük âlim zannetme yanlışına düşebilir. Küçük bir ülkenin bir kralı bile, kendisini en büyük kral görebilir veya öyle görmek, öyle görülmek isteyebilir.

ABD’deki mahut 11 Eylül 2001 saldırılarından sonra ABD’de Hıristiyanî bir dergi, kapak konusu olarak George W. Bush’un Mesîh’in habercisi ve zemin hazırlayıcısı olduğu iddiasını işledi ve dergi, 300 milyon basılıp dağıtıldı. İslâm tarihinde Mehdîlik iddiasıyla çok kişi ortaya çıkmış, Şia’nın bir gün Mehdî olarak zuhur edecek gâip imam itikadı, bu mezhebin farklı kollarından hemen her birinin kendi rehberlerini veya rehber kabûl ettikleri kişileri ölmemiş, gaybete gitmiş ve bir gün ortaya çıkacak Mehdî olarak görmelerine yol açmıştır. Tasavvuf yolunda hemen her tarikatta o tarikatın mensupları, kendi şeyhlerini genellikle kutup, gavs, hattâ gavs-ı a’zam görme temayülünde olmuştur. Âhir Zaman, Mehdî’nin zuhur zamanı olarak görüldüğünden günümüzde çok sayıda Mehdî, hattâ Mesih iddiacısı vardır. Kendisini “vazifeli” bilen ve bir gün cemaat ve tarikat liderleri veya mürşidlerinin kendisine biat edeceği beklentisi içinde bir siyasî vardı. Bir gazeteci de, Arap dünyasında birinin gördüğü bir rüyayı, bir başka siyasînin “Hilâfet-i İslâmiye”ye zemin hazırlayıcı olduğu şeklinde yorumlamıştı. İran’da Ahmedinejad’ın kendisini Mehdî’ye zemin hazırlayan olarak gördüğünü, Türkiye’de mevcut İran’ı en fazla destekleyenlerden birinden bizzat duymuştum. Evet, şeyhlerin, mürşidlerin, liderlerin tâbileri şer’î çizgiyi aşan muhabbet sebebiyle, onların etrafını alan menfaat grupları ise dalkavukluk yaparak, kendi mürşid veya liderlerine bu tür makamlar yakıştırıyor ve o insanların, bir hadis-i şerifte ifade buyrulduğu üzere, “boyunlarını kırıyorlar”. Ehli tarafından tabir edilmesi gereken veya şeytanın aldattığı rüyalar da, bu tür iddialarda önemli rol oynuyor. Dinî salâbeti yüksek, avamdan ve kısmen yakından tanıdığım, şimdi merhum olmuş bulunan bir zat, rüyasında kendisini semâya çıkarıp, orada bir odaya aldıklarını, odada mahfaza içinde Mehdî’nin kılıcı bulunduğunu ve kılıca el attığında kendisine “Daha zamanı değil!” dediklerini gördüğünü anlatıp, “O kılıç bana ait değilse niye gösterildi, niye ‘Daha zamanı değil!’ açıklamasında bulunuldu?” derdi.

İslâm’da aslolan, şahısların ferd-i ferit olarak öne çıkması değil, kolektif şuur, ortak akıl, şahs-ı manevî ve bunun gerektirdiği istişaredir. Peygamber Efendimiz (sas), vahiyle müeyyet olduğu halde, Kur’ân’da da bizzat emredildiği üzere, hakkında vahiy olmayan, özellikle idarî işlerde daima istişarede bulunurdu. Hakkında Kâinat’ın Efendisi’nin “Benden sonra peygamber gelecek olsa o, Ömer olurdu!” buyurduğu Hz. Ömer Efendimiz’in (ra), halife seçildiğinde 17 yaşında bulunan Hz. Abdullah ibn Abbas’ı da dâhil ettiği geniş bir istişare kadrosu vardı.

Hz. Bediüzzaman’ın ifadesiyle “Büyüklerde büyüklüğün şe’ni tevazu, küçüklüğün alâmeti ise kibirdir.” Yine, “İnsanda gururun kaynağı acz, tekebbürün kaynağı aşağılık duygusu”dur. En az yanılan, “Her sözüm, her yaptığım doğrudur.” iddiası taşıyan değil, “Yaptığımız her şeyi doğrudur ümidiyle yapsak da, yaptığım hiçbir şeyin doğruluğu iddiasında asla bulunamam.” diyebilendir. İbrahim Hakkı Hazretleri (ra), “Kendisini bütün insanlardan küçük görmeyene irşad vazifesi verilmez.” der. Evet, omzunu bütün insanların ayakları altında görmeyen, sadece bir müddeîdir.