Cockburn, Suriye’nin bu günkü durumunu 1991’deki Irak’ın durumuna benzeterek; o dönemde Irak’ın kuzey bölgelerinden çekildiğini ve bu gün de Suriye’de benzer bir durumun yaşandığını ve Suriye’nin kuzeyinde şu an fiili bir Kürt yönetiminin yolunun açıldığını söylüyor.
Mülakatı, siyasi satranç kurallarının Washington, Bağdat ve Ankara hattında değiştirildiğini ve asıl korkunun Suriye’nin bölünüp bölünmemesinin olmadığını söyleyip, Aliza Marcus’un “asıl önemli olan Kürtlerin büyük bir dayanışma içinde olduğu gerçeğidir” sözü ile bitiriyor.
