Dağda savaşan ve hayatını kaybeden gençlere, kahramanlık türküleri yakıp pohpohlayarak, şehit edebiyatı yaparak sahip çıkılmaz; Onlara sahip çıkmanın yolu, neye/kime hizmet ettiklerini ısrarla anlatmak, özgürlük-Öcalan özdeşleştirilmesinin yanlışlığını ortaya koymak ve kendi potansiyellerini kullanıp ?birey? olmalarını sağlamaktan geçiyor.
Egemenlik ilişkilerinin kurulması ve sürdürülmesi için birçok etken/yol vardır. İnsanları kendi iktidarlarına karşı zararsız/etkisiz hale getirmek için, egemenlerin başvurduğu yollardan biri de insanları amaçsız/hedefsiz kılmaktır.
Amaç sahibi olmak, amaç belirleyebilme kapasitesine sahip olmayı gerektirir. Bu kapasitenin (hastalık ve özel durumlar gibi etkenler dışında bu kapasite bütün insanlarda en azından potansiyel olarak bulunur) dışa vurumu için de birey olmak gerekir.
Birey olmanın, bireyselleşmenin engellenmesi sadece yönetenlere yarar sağlar. Bu nedenle de yönetenler, birey olmayı engellemek için kutsallık atfedilen ?put? ları devreye sokarlar sürekli.
Kutsallar/putlar, yapılması/yapılmaması gereken her şeyi belirleyip insanlara sunduğu için onları, ayrıca ve kendi başına düşünme, sorgulama ve amaç belirleme zahmetinden de kurtarmış olurlar(!)
Birey olamayan insanlar düşünce tembelliğinde dibe vurdukça, yönetenlere karşı daha fazla bedensel yarar sağlarlar. Düşünce tembelliği ile ters orantılı olan bedensel yararlılık genellikle çalışarak, üreterek, onaylayarak, alkışlayarak, taparak kendisini gösterdiği gibi, bazen bedensel olarak ?feda etmek? şeklinde de görülebiliyor.
Amaç belirleme yetisi gelişmediği için amacı başkası tarafından belirlenen bir insanın kendisini bir kutsala adaması, feda etmesi saygın bir davranış olabilir mi?
Başka bir deyişle, özgür iradeyle yapılmayan bir eylem, sonuçları itibariyle yararlı/zararlı olsa da, eylemi yapan kişinin iradesizliğine rağmen söz konusu kişiye ?iyilik-kötülük? atfedilebilir mi?
Çoğunluğun (en azından politik arenada söz sahibi olanların çoğunluğu) ölümü kutsadığı, ölümden beslendiği, yeni mitoslar yaratarak bunlarla gururlandığı, dolayısıyla halkı uyutarak birey olmanın önünü tıkadığı bir toplumda bu sorulara hayır diyebilmek kolay değil.
Hayır diyemeden de mevcut olumsuzluktan kurtulma olanağı olmadığına ve özgürleşme sağlanamayacağına göre, gelecek tepkileri göğüsleyebilecek iradeye sahip bireylere; özgür bireylere sorumluluk düşüyor?
Dağda savaşan ve hayatını kaybeden gençlere, kahramanlık türküleri yakıp pohpohlayarak, şehit edebiyatı yaparak sahip çıkılmaz; Onlara sahip çıkmanın yolu, neye/kime hizmet ettiklerini ısrarla anlatmak, özgürlük-Öcalan özdeşleştirilmesinin yanlışlığını ortaya koymak ve kendi potansiyellerini kullanıp ?birey? olmalarını sağlamaktan geçiyor.
Öcalan ve DTP yöneticilerinin son dönemdeki açıklamaları iyi okunduğunda, Aktütün ve Diyarbakır?daki eylemlerin amacı çok net olarak görülebilir. Ergenekon soruşturmasıyla çirkin ilişkiler ortaya çıktıkça hem derin Kemalistler hem de onların uzantısı Öcalan ve legal alandaki DTP?lilerin gerçek yüzleri ortaya çıkmaya ve halk tarafından görülmeye başlandı. Bu durumun onları yeni arayışlara sürüklemesi doğaldır.
Balıkesir?de Kürdlere karşı yapılan ırkçı saldırılar ile Aktütün ve Diyarbakır eylemlerini aynı merkezin ortak eylemi olduğunu düşünmemiz için birçok neden ve belirti var. Eksik olan, bunu cesurca dillendirme ve protesto etme iradesidir sadece.
Devletleşme isteğinin neredeyse suç işlemekle eş anlama geldiği, dahası en küçük ulusal bir talebin bulunmadığı PKK/DTP anlayışında, son eylemlere, derin devlete-Ergenekon?a diyet ödeme dışında bir gerekçe bulmak oldukça zordur.
Öcalan ve DTP yöneticilerinin ısrarla ve bilinçli bir şekilde sadece hükümete yüklenmesi Kemalist sistemi aklama çabasından başka bir şey değildir. Oysa Kürd halkının sorunu şu veya bu hükümetle değil Kemalist sistemin kendisiyledir. AKP hükümetine yüklenerek tabanın ulusal taleplerini seçim sonuçlarında eritme çabası, hem Kemalistlerin hem de yerel ayaklarının ortak amacıdır.
2009 yerel seçimleri yaklaşırken iki taraftan da birbirini besleyen eylemlerin meydana gelmesi tesadüfü değildir kuşkusuz. 2007 seçimleri arifesinde yaşanan provokasyonlar hatırlandığında, şimdiki eylemlerle seçim ilişkisini/bağlantısını kurmak daha kolay olacaktır.
Ergenekon yeni bir mevzi kazansın veya pazarlık gücü artsın diye birkaç askeri nasıl ki ölüme gönderdiyse, onun yerel uzantısı PKK de birkaç Kürd gencini aynı nedenle ölüme seve seve gönderdi. Tıpkı karşılıklı 40 binden fazla insanı bu güne kadar ölüme gönderdikleri gibi.
Yaşamını kaybeden Kürd gençlerinin tüm iyi niyetine karşın onları özgürlük savaşçısı olarak görmek olanaklı değil artık. Kahramanlıklarını, fedakârlıklarını överek ve Kürd halkının özgürleşmesiyle ölümleri arasında bağ kurarak kendimizi kandırmış/avutmuş oluruz sadece. Dahası, yeni ölümlere zemin hazırlayarak Ergenekon ve benzeri çetelere dolaylı da olsa katkı sunmuş oluruz.
Acı da olsa, Kürd gençlerinin genel olarak Kürd özgürleşmesine karşı kullanıldığını/feda edildiğini; son eylemlerde de bu genel-geçer anlayışın gereği olarak, AKP?nin yerel seçimlerde kaybetmesi, derin devlet ve Öcalan?cıların seçimi kazanması uğruna feda edildiklerini görüyoruz. Bu nedenle ?kahraman gerillamız, şehitlerimiz, özgürlük savaşçılarımız? demek yalan ve iki yüzlülük olur.
Yaptıkları eylemler kendi amaçlarıyla çelişiyorsa, dahası zarar veriyorsa ve onlar bunun bilincinde değilse, kendi amaçlarını belirleme yetisine sahip olmadıklarını söylemek zorundayız. Yukardan birileri onlar adına düşünmüş, amaç belirlemiş ve onlar da sadece bu yönlendirmenin gereğini yerine getirmiştir. Ne yazık ki onları en iyi, ?Öcalan?ın ve seçimin şehitleri? tanımlar.
Nasname
