Sevgili yurttaşlar,
15 Şubat'ta, size bir sonraki düşüncemde bazı yurttaşları ilgilendirecek bir konuyla ilgileneceğime söz vermiştim. Bu nedenle, bu mesajı yayınlıyorum.
Devlet Konseyi'ne, başkanına, başkan yardımcısına ve sekreterine aday gösterme ve bunları seçme anı geldi. Yıllardır, Başkanlık konumunu meşgul ettim. 15 Şubat 1976'da, Sosyalist Anayasa, serbest, doğrudan ve gizli oyla, oy verme hakkına sahip kişilerin %95'in üzerindeki oyuyla onaylandı. İlk Ulusal Meclis aynı yıl 2 Aralık'ta kabul edildi. Bu da Devlet Konseyi'ni ve onun başkanlığını seçti. Öncesinde 18 yıl boyunca başbakanlık yaptım. Her zaman, halkın ezici çoğunluğunun desteğiyle devrimci görevi ileri taşıyabilmek için önemli imtiyazlara sahip oldum.
Kritik sağlık durumumun bilincinde olan yabancılar, benim 31 Temmuz 2006'da Birinci Başkan Yardımcısı Raul Castro Ruz'a bıraktığım Devlet Konseyi başkanlığından geçici geri çekilmemin nihai olduğunu düşündüler. Ama aynı zamanda Silahlı Kuvvetler Bakanı da olan Raul ve parti ile devlet yönetimindeki diğer yoldaşlar, kendi kişisel erdemleri dolayısıyla beni, dengesiz sağlık durumuma rağmen, kamusal hayatın dışında düşünmek konusunda isteksizdiler.
Bu, benden kurtulmak için mümkün olan her şeyi yapmış muhaliflerim karşısında, benim için rahatsızlık veren bir durumdu ve [bu duruma] uymaya kendimi gönülsüz hissettim.
Daha sonra, gerekli inzivam sırasında, daha çok okuma ve düşünmenin yanı sıra aklımın tüm yönetimini geri alabildim. Eski halime gelmeye müteakip ve iyileşme programlarına katıldığım saatlerde yazabilmek için yeterli fiziksel kuvveti edindim. Temel mantık, böylesi faaliyetlerin benim erişim alanım içinde olduğunu gösterdi. Diğer taraftan, sağlığıma gönderme yaparken, aykırı bir sonun, halkımıza, mücadelenin ortasında sarsıcı haberler getireceğini hissettiğimden beri, yükselen beklentilerden kaçınmak [konusunda] aşırı dikkatliydim. Bu nedenle ilk görevim, halkımızı hem politik hem psikolojik olarak uzun yıllar süren mücadelenin ardından benim yokluğuma hazırlamaktı. İyileşmemin ?risksiz olmadığını? söylemeyi sürdürdüm.
Her zaman arzum, son nefesime kadar görevlerimi yerine getirmek olmuştur. Ancak sunabileceklerimin hepsi bu. Son zamanlarda beni, Devrimimizin kaderi için azami önemdeki birçok anlaşma kararının alınması gereken parlamentonun bir üyesi olmam için seçerek çokça onurlandıran en sevgili yurttaşlarıma, ?hem talip olmadığımı hem de kabul etmediğimi?, tekrarlıyorum, ?Devlet Konseyi Başkanlığı'ndaki ve Başkomutanlık'taki görevlere hem talip olmadığımı hem de kabul etmediğimi? bildiriyorum.
Ulusal Televizyon Programı Yuvarlak Masa'nın yöneticisi Randy Alonso'ya hitaben yazılan kısa (benim isteğimle kamusal hale gelen) mektuplarda, bazı mektupların amacını muhataplarımın bile bilmemesine rağmen, ihtiyatlı biçimde bugün yazdığım bu mesajın bileşenlerini ortaya koydum. Gazetecilik bölümünde öğrenci olduğu günlerden iyi bildiğim Randy'ye güvenirdim. Bu günlerde, hemen hemen haftalık olarak, [çeşitli] illerden gelen üniversite öğrencilerinin baş temsilcileriyle yaşadıkları Kohly'deki büyük evin kütüphanesinde buluşurdum.
Aşağıdaki paragraflar, 17 Aralık 2007'de Randy'ye gönderilen mektuptan seçildi;
?Şuna güçlü biçimde inanıyorum ki, ortalama 12. sınıfa kadar eğitim görmüş, bir milyon üniversite mezunu olan ve bütün vatandaşlarının hiçbir şekilde ayrıma uğramadan eğitimli hale geldiği Küba toplumunun yüzleştiği mevcut sorunların cevapları, her somut sorun için bir satranç oyununun içerdiğinden daha çok değişken gerektiriyor. Bir tek ayrıntıyı dahi dikkate almazlık yapamayız. Eğer devrimci bir toplumdaki insan varlığı, içgüdü üzerinde hakim gelmekse, bu kolay alınacak bir yol değildir.?
?Benim öncelikli görevim makamıma yapışmak ya da genç insanların yoluna dikilmek değil mütevazı değeri içinde yaşama ayrıcalığına sahip olduğum özel dönemden gelen kendi deneyim ve fikirlerimle katkıda bulunmak.?
?Niemeyer gibi, kişilerin sonuna kadar tutarlı olması gerektiğine inanıyorum.?
8 Ocak 2008 tarihli mektuptan;
'...Birleşik oyun sıkı bir destekçisiyim (bunun bilinmeyen erdemleri koruyan bir ilke olduğunu düşünüyorum), çünkü bu bize eski sosyalist blok ülkelerinden tek bir adayın portresini kopyalama eğiliminden kaçınma olanağı sağladı. Sosyalizmi kurmaya dönük bu ilk girişime derin saygı duyuyorum; seçtiğimiz yolda ilerleyenlere teşekkürler.'
Ve o mektupta 'bütün dünyanın şanının bir mısır tanesine sığacağını asla unutmadığımı' tekrarladım. Bu nedenle, fiziksel olarak sunabileceğimden daha fazla hareketlilik ve adanmışlık gerektiren bir sorumluluğu kabul etmem vicdanıma bir ihanet olacaktır.
Ne iyi ki, Devrimimiz hâlen, sürecin erken aşamalarında çok genç olan kadrolarına eski tüfekleri kadar güvenebilir. Dağlardaki savaşa katıldıklarında bazıları çok gençti, çoğunlukla çocuktular ve sonra kahramanca başarılarıyla ve enternasyonalist görevleriyle ülkeye gurur verdiler. Onlar bu görev değişikliğini gerçekleştirecek yetki ve deneyime sahipler. Karmaşanın temelini ve nerdeyse ulaşılamaz devrimi örgütleme ve yönetme sanatını bizimle beraber öğrenen ara bir nesil de var.
Yol her zaman zor olacak ve herkesin yetenekli çabalarına ihtiyaç duyacak. Sözüm ona kolay yolun savunulmasına ya da onun antitezi olan kendini kamçılamaya itimat etmem. Her zaman en kötü ihtimale hazırlıklı olmalıyız. Başarılıyken ihtiyatlı olduğumuz kadar, güçlükteyken de sağlam durma ilkemizi unutmamalıyız. Hasmımız çok güçlü, ancak onu bir yarım yüzyıldır körfezde alıkoymaya muktedir olduk.
Size veda ediyor değilim. Tek arzum fikirler savaşında çarpışan bir nefer olmak. ?Yoldaş Fidel'den düşünceler? başlığı altında yazmaya devam edeceğim. Bu güvenebileceğiniz başka bir silah olacak. Muhtemelen sesim duyulacak. Dikkatli olacağım.
Teşekkürler.
Havana, 19 Şubat 2008
[Prensa Latina'daki İngilizcesinden Soner Torlak tarafından Latinbilgi (Sendika.Org) için çevrilmiştir]
