“Akıllı telefon bugün ya dijital bir iş yeri ya da dijital bir günah çıkarma yeridir. Her araç ve her tahakküm tekniği, boyun eğdirmek için kullanılan totemler üretir. Hakimiyet bu şekilde güçlendirilir. Akıllı telefon, dijital egemenliğin kült nesnesidir. Bir boyun eğdirme aracı olarak, bir tespih ve boncukları gibi davranır; bu şekilde bir akıllı telefonu sürekli elimizin altında tutuyoruz. 'Beğenmek' dijital bir "amin"dir.
Susturulmak için bilgiye ihtiyacımız var. Aksi takdirde beynimiz patlar. Bugün dünyayı bilgi yoluyla algılıyoruz. Var olma deneyimini bu şekilde kaybederiz. Dünyadan giderek kopuyoruz. Dünyayı kaybediyoruz. Dünya bilgiden daha fazlasıdır ve ekran dünyanın zayıf bir temsilidir. Kendi etrafımızda bir daire içinde dönüyoruz. Akıllı telefon, dünyanın bu zayıf algısına kesin olarak katkıda bulunuyor. Depresyonun temel bir belirtisi dünyanın yokluğudur.
Depresyonda olduğumuzda dünyayla, diğeriyle olan ilişkimizi kaybederiz. Dağınık bir egoya batıyoruz. Dijitalleşmenin ve akıllı telefonun bizi depresyona soktuğunu düşünüyorum. Bir tedavi ağrılı olduğunda hastalarının telefonlarına sarıldığını söyleyen diş hekimlerinin hikayeleri vardır. Bunu neden yapıyorlar? Akıllı telefon sayesinde kendimin farkındayım. Yaşadığımdan, var olduğumdan emin olmama yardımcı oluyor. Bu yüzden diş tedavisi gibi durumlarda cep telefonlarımıza sarılıyoruz. Çocukken, dişçide annemin elini tuttuğumu hatırlıyorum. Bugün anne çocuğa elini değil cep telefonunu verecek. Destek başkalarından değil, kendinden gelir. Bu bizi hasta ediyor.”
