İşte İmdat Demir'in o yazısı;
Sumud, Filistin'in ve Gazze'nin topraklarından yükselen sessiz ama sarsılmaz bir haykırıştır; bu kelime, yalnızca direnişi değil, insanlığın susturulamaz vicdanını temsil eder. Her taş, her yıkık bina, her aç bırakılmış çocuk, modern çağın organize şiddetinin, zulmün ve soykırımın sessiz tanıklarıdır. İsrail'in uyguladığı abluka, Gazze'yi adeta bir açık hava hapishanesine çevirmiş, temel insan hakları sistematik olarak gasp edilmiştir. Açlık cezalandırması, sadece bedeni değil, ruhu da hırpalayan bir yöntemdir; ekmeğe erişimin engellenmesi, bir halkın kültürünü, onurunu, kolektif hafızasını hedef alır. İşte Sumud burada sahneye çıkar: sessizliğe, suskunluğa ve uluslararası toplumun kayıtsızlığına karşı bir meydan okumadır; insanın insana olan borcunu hatırlatan bir direniş manifestosudur.
Sumud Filosu'nun denizlere açılması, bir sembolden çok daha fazlasıdır; küresel vicdanın gökyüzüne, dalgalara ve ufka yazdığı bir destandır. Farklı milletlerden insanlar, teknelerde ellerinde insani yardım malzemeleriyle bir araya geldiğinde, bu yalnızca Gazze'ye değil, tüm dünyaya bir çağrıdır: “Sessiz kalmak, zulme ortak olmaktır; direnen olmak, insanlığın borcudur.” Her teknenin sancak direğindeki bayrak, her insanın bakışındaki kararlılık, tarihin karanlık sayfalarına yazılan bir öfke ve umudun senfonisidir. Güneş batarken denizin üzerinde parlayan bu yelkenler, lirik bir direnişin görsel epiklerini oluşturur; her dalga, zulme karşı yükselen bir çığlık, her teknedeki insan, insanlık adına sessiz bir kahramandır.
İsrail'in uyguladığı açlık cezalandırması, yalnızca fiziksel bir işkence değildir; bu, psikolojik ve toplumsal bir soykırımdır. Bir çocuğun midesine indirilen açlık, bir ailenin çaresizliğine indirgenmiş bir ölüm emridir. Bu eylem, modern devletlerin maskesinin ardındaki vahşi yüzün çıplak tezahürüdür. Uluslararası toplumun sessizliği ve diplomatik kılıflarla yapılan görmezden gelmeler, bu soykırımın sürekliliğini sağlayan güçlerdir. Ancak Sumud, yalnızca yardım ulaştıran bir hareket değildir; o, adaletin unutulmuş tanığıdır, insanlığın hatırlatıcısıdır. Her yardım paketi, bir rakamdan öte, acının ve direnişin somut göstergesidir; her bağışlanan yiyecek, bir çocuğun umutla açtığı gözlerinde yankılanan sessiz bir direniştir.
Polemik sertliğini lirik bir melodinin içine gizleyen Sumud, öfkeyi ve umudu aynı anda taşır. Her teknedeki insan, epik bir kahramanın duruşunu simgeler; her bağışlanan paket, zulme karşı açılmış bir cephedir. Modern dünyanın gözlerini kapattığı, medyanın ilgisizliğe mahkûm ettiği bu acılar, Sumud sayesinde görünür olur. Bu hareket, basit bir yardım eylemi değildir; o, emperyalizmin ve koloniyalizmin modern yüzüne karşı açılmış bir sivil savaş, insanlığın vicdana karşı yazdığı bir manifestodur. Sessiz kalan uluslararası kurumlar ve devletler, zulmün sürdürülmesine aracılık ederken, Sumud'un her adımı insanlığın ortak vicdanında yankılanır ve adaletin sessiz çığlığı olur.
Sumud, yalnızca Gazze'nin limanlarında değil, tüm dünyada insanlığın hafızasında bir yer edinir. Her teknedeki umut, her bağışlanan gıda paketi, bir şairin kaleminden düşen mısra gibi yankılanır; öfke ve kararlılık, lirik bir ritimle birleşir. Sumud, insanlığı hatırlatır: Bir halk aç bırakıldığında, tüm insanlık açtır; bir toplum susturulduğunda, vicdan susmuş demektir. Bu sivil dayanışma hareketi, küresel bir şevkat ve adalet çağrısıdır; çünkü insan, başka insanın acısında insanlığını hatırlar ve eyleme geçer.
Sonuç olarak, Sumud sivil dayanışma hareketi, Gazze ve Filistin halkının karşı karşıya olduğu açlık, abluka ve soykırıma karşı açılmış bir insani cephedir. İsrail'in açlık cezalandırması ve sistematik yok etme politikası karşısında Sumud, lirik, epik ve sert polemikçi bir direnişin sembolüdür. Her teknedeki insan, insanlık adına sessiz bir kahraman; her dalga, zulme karşı yükselen bir çığlık; her yardım paketi, tarihin karanlık sayfalarına yazılan bir direniş manifestosudur. Sumud, insanlığın vicdanını harekete geçiren bir çağrıdır ve hatırlatır ki; sessiz kalmak zalimin yanında durmaktır, direnen olmak ise insanlığın borcudur. İnsanlık, başka insanın açlığında ve acısında hatırlanır, vicdanı harekete geçer ve sessizlikten çıkar; işte Sumud, bu direngen ve umudu canlı tutan insanlık manifestosudur.
Yorum Yap