Bahçe yapmanın ardında yatan sebepler, ilk bakışta basit gibi görünebilir. İnsanlar, kendi çevrelerini çiçeklerle güzelleştirmek istedikleri için mi bahçe yapıyorlar? Yoksa bahar güneşinde vakit geçirmek için bir bahane mi sadece toprakla uğraşmak…
Belki de emeklerinin meyvesi olan taze meyve ve sebzelerin tadını çıkarmak istiyorlar…
Bu cevaplar doğru olabilir, fakat gerçek bir bahçıvanın içinden gelen derin coşku ve huzur duygusunu tam olarak açıklamaya yetebilir mi bu cevaplar?
Bu duygular, zengin ya da fakir, erkek ya da kadın, dünya genelinde milyonlarca insanın içinde yükselen huzurlu bir kıvılcımdır.
Bahçe işçiliğinin asıl çekiciliğinin, olmayan bir şeyi meydana getirmekte yer alma hissiyle ilgili olduğunu söyleyenler var.
Tohum, basılı bir zarf içinde güçsüz ve uyku halindeyken, insan eliyle büyük bir yaşam serüvenine adım atarken onu eken kişi de bu uyanışı tetiklemenin zevkini yaşar.
Yol kenarında bir çakıl taşı kadar küçük, kıvrılmış ve sert olan bu tohum, yeşil yaprak ve parlak çiçek vaadiyle değil, neredeyse doğanın süreçlerine kattığımız mucizevi katkıyla bizi etkiler.
Onu toprağa yerleştirirken, sonraki gelişiminin çoğunlukla bizden bağımsız olduğunu, ancak bizim de ona maddi olarak yardımcı olabileceğimizi ya da zarar verebileceğimizi biliriz. Çünkü tohumun çimlenme ve büyüme gücü kendinde ve etrafındaki topraktadır; ama onun uyanışı ve gelişimi, bizim farklı yaşam unsurlarını bir araya getirme şeklimizin sonucudur. Dolayısıyla, aslında bahçemizin oluşumunda sadece yer almıyoruz bu oluşumun bir parçasına dönüşüyoruz bahçe yaparken.
