Amerika gazetesi Los Angeles Times'da yayımlanan, “Genç bir muhabirin 11 Eylül'ü” başlıklı görüş haberde, 11 Eylül 2001'de New York'taki Dünya Ticaret Merkezi'nin ikiz kulelerine düzenlenen saldırı anında yaşananlar anlatıyor.
“On dokuz yıl önce bu sabah, iş için Washington Post'a gelmiştim. DC Şehir Konseyi'ni takip eden genç bir metro muhabiri, meslektaşım Justin, bana bir uçağın Dünya Ticaret Merkezi'ne çarptığını söylediğinde kariyerimin zirvesindeyim.
İlk düşüncem, New York City'de Dünya Ticaret Merkezi'nin çaprazında bir bina olan 99 Church St.'de çalışan kız kardeşimdi. Onu aramaya çalıştım ama cevap gelmedi.
Sonra ikinci bir uçağın kulelere çarptığı haberi geldi. Bunun kaza olmadığı açıktı. Editörler gelmeye başladı ve bana Pentagon'a gitmem söylendi.
Meslektaşım Yolanda ve ben hızla Post'un haber odasından çıktık ve bir taksiye bindik. Trafik yoğundu ve birkaç blok ötede Hazine Bakanlığı'nın önünde durduk.
Şimdiye kadar, Dışişleri Bakanlığı'nın bombalandığı, Kongre Binası'nın saldırıya uğradığı ve National Mall'un yandığına dair söylentiler yanlış olduğu ortaya çıktı.
Daha sonra gelen haberler, Pennsylvania'da düşürülen uçağın gerçekten de Kongre Binası'na doğru gittiğini ortaya çıkardı.
Neler olduğunu anlayınca şoför daha ileri gitmeyi reddetti. Yolanda ve ben yakındaki bir Metro istasyonuna yürüdük ve Pentagon'a giden bir trene bindik.
Tren, Pentagon'a bir istasyon kısa olan Arlington Ulusal Mezarlığı'nda durdu ve yolculara inmeleri söylendi.
Yolanda ve ben başka bir meslektaşım, Linda ile tanıştık. Birbirimizin bir çitin tırmanmasına yardım ettik.
O gün Savunma Bakanlığı karargâhına ulaşmak için mezarlığın doğu kenarı boyunca yürüdük. Yaklaştıkça, hasarlı binadan yaya olarak yolun yukarısına akan askeri personelle görüştüm.
O günün ilerleyen saatlerinde, American Airlines Flight 77'nin dev kompleksin yan tarafına düştüğü kömürleşmiş deliği gördüm. O öğleden sonra ve akşam, dünyanın ve memleketimin asla aynı olmayacağından emin olarak, can ve masumiyet kaybı için ağladım. Olayın yaşandığı gün 24 yaşıma daha yeni girmiştim.
O akşama kadar, ikinci uçağın kulelere çarpmasından sonra ofis binasından ayrılan kız kardeşime ulaştım. Transit sistemi kapanmadan önce Manhattan'ın ortasına ve Queens'e giden bir metro trenine binmeyi başarmıştı. Kız kardeşim ve meslektaşları hayatta kaldı.
O zamanlar 87 yaşındaki anneannem, 2018'deki ölümüne kadar yaşadığı dev Chinatown apartman kompleksi Confucius Plaza'daki güneye bakan penceresinden yıkımı gördü. 1941'de Hong Kong'un Japon işgali, onu ve bebek annemi Çin anakarasına kaçmaya zorladı.
Şimdiye kadar bu anıları herkesle paylaşmadım. Hikayemin, takip eden kargaşaya ve pek çok kişinin uğradığı kayıplara kıyasla önemsiz olduğunu biliyorum. 11 Eylül'ü bir savaş eylemi olarak ele alma kararının ve sadece bir suç olarak değil, Afganistan, Irak ve ötesinde önümüzdeki yirmi yılda yankılanan sonuçları oldu. Bana göre, Başkan George W. Bush, Obama ve Trump'ı birbirine bağlayan, sonu gelmeyen bir savaş ve amansız kutuplaşma ve kargaşadan oluşan trajik bir yay var.
11 Eylül 2001, son 20 yılda ulusal bilincimize hâkim olan öfke, kaygı ve kayıp duygusunun neredeyse tek nedeni değil. Ama benim için bu bir dönüm noktasıydı; hayatımın ilk yirmi yılı (umutlu çabalama) ve sonraki ikisi (endişeli çabalama) arasında bir kopuştu.
Ben yazarken, New York şehri 11 Eylül'den bu yana en büyük felaketten geri dönmeye çalışıyor. İyileşmesi için dua ediyorum. Saldırılardan sonra zulüm gören Müslüman, Güney Asyalı ve Orta Doğulu dostlarımız için dua ediyorum. Bu suç ve onu takip eden savaşlar tarafından milletler ve yıllarca canları alınanlara dua ediyorum. İyimserlik ve kapsayıcılık ruhunu yeniden kazanması için Amerika'ya dua ediyorum. Önümüzdeki muazzam zorlukların üstesinden gelmek için uluslar arasında barış ve halklar arasında işbirliği için dua ediyorum.”
Kaynak: Los Angeles Times
