ABD Başkanı Joe Biden bir kereliğine Ortadoğu'da bir şeyi doğru anladı; bu bölgedeki berbat sicilinin bilincinde olarak söylüyorum.
Biden, Ürdünlüler tarafından Veliaht Prens Muhammed bin Selman'ın Kral Abdullah'ın yönetimini istikrarsızlaştırma planı hakkında kulağına gelen bilgiyi doğru kabul ederek planı vaktinden önce durdurdu ve bunda başarılı oldu.
ABD, bu planın arkasındaki İsrail başbakanı Benjamin Netanyahu ve diğer ortağı (Suud) için kritik sonuçlara yol açtı.
Bin Salman, Ürdün'e para sıkıntısı çektirerek (eski Dışişleri Bakanı Marwan Muasher'e göre Suudiler 2014'ten beri hiçbir doğrudan yardım sağlamadılar), Netanyahu su krallığını açlıktan kıvrandırıyordu.
Bu, İsrail'in Ürdün Nehri'nden çekip çıkardığı sudur. Geçmiş anlaşmalar uyarınca İsrail, Ürdün'e su sağladı ve Ürdün ek bir miktar istediğinde, İsrail normalde gecikmeden kabul ediyordu. Bu yıl ise öyle değil. Netanyahu, iddiaya göre helikopterinin Ürdün hava sahasında uçuşunun reddedilmesi üzerine misilleme olarak bunu reddetti. ABD Dışişleri Bakanı Antony Blinken'in mevkidaşı Gabi Aşkenazi ile yaptığı telefon görüşmesinden sonra fikrini hızla değiştirdi.
Eski ABD Başkanı Donald Trump hala iktidarda olsaydı, bunların herhangi birinin gerçekleşip gerçekleşmeyeceği şüphelidir.
Washington'un açık desteği olmasaydı, Kral Abdullah şimdi ciddi bir sorunla karşı karşıya kalacaktı. Suudi Arabistan ve İsrail'den gelen iki yönlü saldırının kurbanı olan ailesi huzursuzdu ve küçük üvey kardeşi iktidar devralmak için gün sayıyordu.
Kral Abdullah ile ilgili sorun
.jpg)
Peki, neden bin Salman ve Netanyahu, Abdullah gibi bir müttefikini ortadan kaldırmaya hevesliydi?
Asker kökenli olan Abdullah, bölgede tam olarak muhalif bir figür değil. O hiçbir şekilde Beşar Esad, Recep Tayyip Erdoğan veya Ayetullah Ali Hamaney gibi değildir.
Abdullah, Arap Baharı'na tamamen karşı tavır aldı. Ürdün, Suudi liderliğindeki IŞİD karşıtı koalisyona katıldı. Yemen'deki Husileri hedef almak için uçak konuşlandırdı ve Tahran'daki Suudi büyükelçiliği ile Meşhed'deki konsolosunu görevden aldı, Suudi Arabistan'ın İran ile diplomatik ilişkilerini kesince Ürdün de İran'dan büyükelçisini geri çekti.
Ürdün kralı, Türkiye ve İran'ın Ortadoğu'daki etkisine karşı mücadeleyi organize etmek için Kızıldeniz'de bir yatta yapılan gayri resmi zirveye katıldı. Bu, 2015'in sonundaydı.
Abdullah, Ocak 2016'da ABD'li kongre üyelerine özel bir brifingde Türkiye'nin Suriye'ye terörist ihraç ettiğini söyledi, daha sonra bu açıklamasını reddetti. Ancak bu sözler, Ürdün dışişleri bakanlığının MEE'ye ilettiği bir raporda belgelendi.
Ürdün özel kuvvetleri, Libya generali Halife Hafter'in Trablus'u ele geçirmek için yaptığı başarısız girişimde kullandığı adamları eğitti. Bu BAE'nin evcil hayvan projesiydi.
Abdullah ayrıca, Filistin Devlet Başkanı Mahmud Abbas'a karşı BAE ve İsrail'in tercih ettiği halefi Muhammed Dahlan ile değiştirme planı üzerinde Suudiler ve BAE ile anlaştı.
Öyleyse onun varlığı neden Arap müttefikleri Suudi Arabistan ve BAE tarafından ilgilenilmesi gereken bir rahatsızlık olarak kabul edilmeli?
Yetersiz sadakat
Cevap kısmen bin Selman'ın psikolojisinde yatıyor. Onun gündemine göre kısmen katılım yeterli değil. Selman'ın ilgilendiği kadarıyla, ya varsın ya da yoksun.
Abdullah döneminde Ürdün hiçbir zaman tam olarak ittifaka dahil olmayı başaramadı. Eski bir Ürdün hükümet bakanının bana söylediği gibi;
“Siyasi olarak Muhammed bin Selman ve babası Haşimi'lere asla çok yakın olmadılar. Kral Selman'ın, diğer kardeşlerinin Haşimi'lerle sahip olabileceği yakınlıkla hiçbir ilgisi yoktur. Yani siyasi cephede yakınlık yok, empati yok. Ama aynı zamanda [Riyad'da] Ürdün ve diğerlerinin bizimle ya da bize karşı olması gerektiği duygusu var. Yani İran konusunda tamamen onlarla beraber değildik. Katar meselesinde onlarla tamamen beraber değildik. Suriye konusunda tam anlamıyla yanlarında değildik. Elimizden geleni yaptık ve daha ileri gitmemiz gerektiğini düşünmüyorum ama bu onlara yetmedi."
Suudi Veliaht Prens Muhammed bin Salman ve Ürdün Kralı II. Abdullah, Mart 2021, Riyad
Yeni dönemin amaçlarının merkezinde, Suudi Arabistan'ın İsrail ile ilişkilerini normalleştirmesi için Abdullah'ın sözleri kesinlikle yeterli değildi.
Burada, Ürdün'ün doğrudan müdahil olması beklendi ve Kral Abdullah bu şartlardan hiçbirine sahip değildi. Trump planına uymuş olsaydı, ülkesi - Ürdünlüler ve Filistinliler arasındaki nazik denge - bir ayaklanma ile karşı karşıya kalabilirdi.
Ayrıca Abdullah, bir Haşimi olarak, rolünden kaynaklanan meşruiyetini kısmen Ürdün'ün El Aksa Camii ve Kudüs'teki kutsal mekânlara borçlu ve sorumlu olduğu gerçeğinden kaçamadı. Bu da Suudlar tarafından tehdit altındaydı.
Akabe'nin önemi
Ancak planın kendisi hem Bin Selman hem de Netanyahu tarafından durdurulamayacak kadar büyük görüldü. Bu kişisel görüşüm, çünkü hem Suudi Arabistan'da hem de İsrail'de, bu planın Ürdün ve İsrail'in savunmasız doğu sınırını ne kadar çabuk istikrarsızlaştıracağını takdir eden deneyimli dış politika ve istihbarat güçleri var.
Planın hazırlanması, Suudi prens ile İsrailli lider arasında yıllardır gizli görüşme konusu. Merkezinde, Ürdün'ün stratejik Akabe limanının bulunduğu Kızıldeniz'e erişimi meselesi vardır.
Akabe ve Ma'an şehirleri, 1916'dan 1925'e kadar Hicaz krallığının birer parçasıydı. Mayıs 1925'te İbn Suud, Akabe ve Ma'an'ı Ürdün'e teslim etti ve buralar Ürdün İngiliz Emirliği'nin parçası oldu.
İki bağımsız ülkenin Ürdün-Suudi sınırında anlaşmaya varması için bir 40 yıl daha geçmesi gerekiyordu. Ürdün, Akabe Körfezi'nde 19 kilometre ve içeride 6.000 kilometre karelik derinlikte kıyı şeridine sahipken, Suudi Arabistan'dan 7.000 kilometre kare arazi elde edildi.
Bloktaki yeni çocuk olarak meşruiyeti her zaman hassas bir prens olan bin Salman, İsrail ile büyük bir ticaret anlaşmasında Akabe üzerindeki Suudi nüfuzunu geri kazanmak, onun hinterlandındaki Suudi hakimiyetini yeniden tesis etme iddiasının büyük bir parçası olacaktı.
İsrail ile ticaret büyük olacaktı. Suudi Arabistan, Ürdün, Mısır üzerinden NEOM projesinde kenti inşa etmek için Bin Salman'ın 500 milyon dolar harcaması gerekiyordu. Böylece Suudi Arabistan Akabe Körfezi'nin çıkışında duran Ürdün limanının çıkışlarını sıkıca kapatacaktı.
Bu nokta, Ürdün kraliyet sarayının eski başkanı Bassem Awadallah'ın devreye girdiği yerdir. Kral Abdullah'la kesin olarak ayrılmadan iki yıl önce Ürdün'ün Riyad elçisiyken Awadallah, Suudi-Ürdün Koordinasyon Konseyi adlı bir girişimin başlatılması için müzakerelerde bulundu. O dönem Ürdünlü yetkililerin nakit sıkıntısı çeken Haşimi krallığı için söylediği "milyarlarca dolar kazandıracak" bir fırsattı.
Awadallah, konseyin Akabe Özel Ekonomik Bölgesi'ne odaklanarak Ürdün'ün önde gelen ekonomik sektörlerine milyarlarca Suudi doları yatırım yapılacağına söz verdi.
Awadallah, Ürdün'de kendi gündemi olan Abu Dabi'nin veliaht prensi Muhammed bin Zayed'e de yakındı. Müslüman Kardeşler'in ve siyasi İslam güçlerinin ülkeden kalıcı olarak sürülmesini sağlamak istedi. Bu, Abdullah'ın destekçi olmayıp yapmayı reddettiği bir şeydi.
Elbette bu para asla gelmedi. Suudi Arabistan'ın krallığa verdiği destek bir miktar azaldı ve bilgi sahibi bir kaynak olan Muasher'e göre, Suudi fonları 2014'ten sonra neredeyse tamamen durdu.
Suudi finans kapısını açmanın bedeli Abdullah'ın ödeyemeyeceği kadar yüksekti: Riyad'a tam bir bağımlılık. Bu plan kapsamında Ürdün, ancak Bahreyn haline gelince Riyad'ın uydusu olacaktı.
Netanyahu, Suudi Arabistan İsrail'i resmen tanıdığında Neom projesi ile akacak olan devasa ticari gelir hakkındaki gündemine sahipti.
Oslo planının Batı Şeria ve Gazze'de bir Filistin devleti kurma planının kesin düşmanı olan Netanyahu ve İsrail sağı, Batı Şeria'nın yüzde 60'ını oluşturan C Bölgesi'nin ve Ürdün Vadisi'nin ilhakına her zaman göz yumdu. Bu yeni Nakba'ya (felaket) göre, orada yaşayan Filistinliler, İsrail vatandaşlığını reddedip yavaş yavaş Ürdün'e taşınmak zorunda kalacaklardı. Bu ancak Ürdünlü işçilerin özgürce Suudi Arabistan'a seyahat edebildiği ve orada çalışabileceği Suudi odaklı bir plan altında gerçekleşebilirdi. Hal böyleyken, Suudi Arabistan'daki Ürdünlü işgücünden gelen para kaynağı, iflas eden krallık için ekonomik bir can damarıdır.
Ürdünlülerin ve devletsiz Filistinlilerin mobil işgücünün eşlik ettiği Ürdün'e akan para, sonunda bir Filistin devletinin görkemli vizyonlarını ve onunla birlikte iki devletli çözümü ortaya koyacaktı. Bu konuda Netanyahu ve bin Salman beraberdir; onlara gelecekteki bir devletin vatandaşları olarak değil, mobil bir işgücü olarak davranıldı.
Kral Hüseyin'in tercih ettiği oğlu
Ürdün'ün bu plana dahil edilmesinin bir yolu olarak Prens Hamza'nın görülmesi, bu tuhaf hikayenin son ironisini temsil ediyor.
Haşimi kanı herhangi bir damarında akıyorsa, kesinlikle onun içindedir. O, Kral Hüseyin'in sevdiği oğluydu. Ürdün Kralı Hüseyin 1999'da kardeşi Prens Hasan'a gönderdiği bir mektupta şöyle yazdı: “Hamza, Allah ona uzun ömür versin, çocukluğumdan beri bana yakın olduğu için ve ailesinin tarihini irili ufaklı tüm detaylarıyla her şeyi bilmek istediği için kıskanılıyor. Kardeşlerinin ve vatandaşlarının mücadelesini öğrenmek istedi. Ülkesine olan bağlılığından ve yanımda kaldığı için dürüstlüğünden ve yüce gönüllülüğünden etkilendim, zaman zaman onu bazı durumlarda görevlerini yerine getirmeye zorlamadıkça hareket etmiyordum."
Abdullah, 2004 yılında babası ölüm döşeğindeyken yaptığı anlaşmayı üvey kardeşini oğlu Hüseyin ile değiştirdiğinde bozdu.
Ancak Hamza, Ürdün tarihiyle ilgili Haşimi gururu ve bilgisiyle derinlere inerse, kendisi gibi prenslerin bin Selman'ın milyarlarca dolarını ve Netanyahu'nun örtük teşvikini tıpkı babası gibi kabul etmesinin maliyetini çok geçmeden anlayacak.
Hamza'nın arkadaşları ateşli bir şekilde bu komplonun bir parçası olduklarına itiraz ediyor ve Awadallah'la olan bağlantılarını küçümsüyor. Hamza'nın tek bir şeye hakkı var: Ürdün'ün yıllardır süren kötü yönetiminin düştüğü durum konusunda son derece endişeli. Bu noktada Hamza yüzde 100 haklı.
Şimdi ne olacağı açık. Kral Abdullah sonunda, özgür ve adil seçimler çağrısında bulunarak ve sonuçlarına uyarak Ürdün siyasi sistemini tamamen elden geçirmesi gerektiğini görmeli. Sadece bu kararın etrafında ülkeyi birleştirebilir.
Kral Hüseyin, krallığın güneyindeki Ürdünlü kabilelerin meydan okuması ve isyanıyla karşı karşıya kaldığında yaptığı buydu; 1989'da Hüseyin siyasi sistemi elden geçirdi ve krallık tarihindeki en özgür seçimleri düzenledi.
Bu süreç, ülkeyi Ürdün için en zor anlardan (Saddam Hüseyin'in Kuveyt'i işgali ve ardından Körfez Savaşı) güvenli bir şekilde çıkardı.
Gerçek kötüler
Bu arada Biden, Suudi gazeteci Cemal Kaşıkçı'nın öldürülmesinden sorumlu bin Selman'a göz yummanın bir bedeli olduğunun farkına varmalı.
Bin Selman olaydan hiçbir ders almadı ve bu, Arap komşusuna ve müttefikine karşı pervasızca ve hızlı bir şekilde müdahalesinin potansiyel olarak feci sonuçlarıyla devam etti.
Washington'daki yeni dış politika kurumu, ABD müttefiklerinin dostları olduğu fikrinden vazgeçmeli. Ortadoğu'nun aktif istikrarsızlaştırıcılarının İran ve Türkiye'nin çizgi film kahramanı kötü adamlar olmadığını bu kez kesin olarak öğrenmelidir.
Aksine, ABD güçlerinin ve askeri teknolojisinin ya dayandığı ya da İsrail örneğinde olduğu gibi, ayrılmaz bir şekilde iç içe geçtiği en yakın ABD müttefikleri, Suudi Arabistan, BAE ve İsrail'dir.
Klasik tampon mevkiinde olan Ürdün, bu noktada bir örnektir.
David Herast-Middle East Eye
Bu makalede ifade edilen görüşler yazarın kendisine aittir; TİMETURK'ün yayın politikasını yansıtmayabilir.
