Amerikan Washington Post gazetesinde, “Batı, değerlerine olan güvenini kaybetti. Suriye bedelini ödüyor” başlıklı makalede, Batı'nın Suriye'de yaşananlara karşı takındığı iki yüzlü tavrı eleştiriliyor.
Makalenin çevirisinin tam metnin şöyle:
Batı değerlerinin krizinin birçok yüzü var. Liberal demokrasiye olan inançta bir düşüş, evrensel insan haklarına duyulan güven kaybı, her türlü ulus ötesi projeye destek veren bir çöküş var.
Londra'da bira üreten anayasal bir kriz var. Washington'da demokratik normlara meydan okuyan bir başkan var. Budapeşte'den Manila'ya kadar her yerde demokrasilerde özgür basına ve bağımsız hakimlere meydan okumalar var.
Fakat aynı kriz - aynı Batı'ya özgü özgüven kaybı, aynı ideallere olan inanç çöküşü - ayrıca daha kanlı, daha şiddetli bir yüze sahip. Bu yüz Suriye'de devam eden savaş - ya da Suriye'deki savaşın yavaş, öğütücü, katil son oyunu.
Şu anda, Rus müttefikleri yardımı ile Suriye hükümet ordusu, Suriye'nin kuzeybatısındaki tek isyancı bölge olan Idlib'de son direniş cepheleriyle savaşıyor. Bu güçler ilerledikçe, insancıllığın kalıntılarını ve savaş yasasını parçaladılar.
Cenevre Sözleşmelerine karşı sivilleri vuruyorlar. Daha da kötüsü hasta ve yaralıları hedef alıyorlar. Bir önlem olarak, Birleşmiş Milletler, İdlib'deki hastanelerin yerini ve koordinatlarını Rus hükümetine verdi. Fakat onları korumak yerine, Ruslar bu yerleri paylaşmış ve Suriye rejimi hükümetiyle koordineli bir şekilde koymuş olabilir.
Sonuç olarak, Sınırsız Doktorların tıbbi ekipleri de dahil olmak üzere, çoğu, bu tür bilgileri Birleşmiş Milletlerle paylaşmayı bıraktı. Bu, hasta insanların konumlarının uluslararası toplumdan gizli tutulması gereken bir savaş.
Bu aynı zamanda hiçbir Batı ülkesinin diplomatik çaba ya da siyasi zaman harcamak istemediği bir savaştır.
Başka bir çağda, bir iç savaşın bu aşamasında - Bosna veya Doğu Timor'u düşünün - yüksek profilli bir Amerikan elçisi, belki bir devlet bakanı veya benzer bir hırslı Avrupa müzakerecisi ya da belki bir BM ekibi olacaktı. ABD yönetiminin tam desteklenmesi. Ancak bu tür çabalar Suriye'de başarısız oldu. Avrupa Orta Doğu'ya sırtını dönerken ve Trump yönetimi dünyaya sırtını döndüğünde, yenileri daha fazla başarı şansına sahip değil.
Bunun yerine, hemen hemen her gün, manşetlerin dışında, küçük gruplar teslim oluyor ya da pratikte teslim olma anlamına gelen “ateşkes” i kabul ediyorlar. Ancak bu, savaşmanın duracağı anlamına gelmez. Türkiye'ye yakın olan bir arkadaş, Beşar Esed'in ülkenin geri kalanını kontrol etmesinin önemsiz kaldığına ve herhangi bir zamanda yeni alevlenmelerin olabileceğine dikkat çekiyor.
Daha da önemlisi, tüm isyancı liderler Idlib'e teslim olsalar bile, bu, Avrupa ve Orta Doğu'ya dağılmış 11 milyon Suriyeli mültecinin eve dönebileceği anlamına gelmiyor. Esed onların eve gelmelerini istemeyebilir: Suriye, çoğu ailesini ve hayatını mahvettiği için ondan nefret eden 11 milyon insan olmadan hükmetmesi daha kolay olacaktır. Ve eve gidemezlerse, başka hiçbir yerde onları sıcak bir karşılama beklemeyin. Sırf sayıları sayesinde, Suriyeli mülteciler Batı dünyasında mülteci karşıtı bir tepki vermeye yardımcı oldular. Batılı doğumlu çocuklar bile, eski İslam Devleti bölgelerine ebeveynleri tarafından getirildiler, mülteci kamplarında terk edildi.
Bazı cesur Suriyeliler, hikayelerini anlatmak ve kamuoyunu ülke dışına çıkarmak için savaşı rapor ediyor, çekiyor ve fotoğraflıyor. Sadece birkaç ay önce, kız kardeşi harap bir evdeki molozunda kurtarmaya çalışan 5 yaşındaki bir kızın olağanüstü bir fotoğrafı birkaç başlık yaptı. Ama diğerleri neden birinin rahatsız ettiğini merak ediyor.
Suriye'de öldürülen Sunday Times gazetecisi Marie Colvin'e eşlik eden fotoğrafçı Paul Conroy, Colvin'in savaşı örtbas etmenin çok büyük bir fark yaratabileceğine inandığını hatırlatıyor: “Dünyanın devam edeceğini, bu ordunun gideceğini düşündük. Sivilleri burada yok et. . . . Katliamı durdurmak için ahlaki bir sorumluluğumuz var. ”
Ama şimdi? “Şimdi çekebileceğim, fark oluşturacak tek bir fotoğraf değil.”
Suriye'de pek çok şey kayboldu: “soykırım önleme” taahhüdümüz, “koruma sorumluluğu” bilincimiz, uzun süredir barış yapma ve barışı koruma konusundaki kararlılığımız. Ancak tüm bunlardan, zamanla, yalnızca Suriye'ye değil kendimize de zarar verecek ve tehlikeli olduğunu ispatlayacak olan empati kaybımız budur.
