Usûl önemli.
Fakat tek mesele bu mu?
Birisi, yanlışıusûle uygun savunursa yanlış doğru olur mu?
Elbette olmaz.
Sizce bugüne kadar kaç yanlışı sırf doğru savunulduğu için kabul ettik?
Neden peki, neden doğru savunulan şeylerin yanlış olduğunu farkedemiyoruz?
Çünkü bilgiye tek taraflı yaklaşıyoruz. İslâmın bilgiye ontolojik olarak yaklaşın talimatını unutuyoruz. Ya da tam tersini iyi savundukları için “yutturuyorlar”.
Benim meselem bu.
Ne oluyor da varlık sancısından doğan kuvveti kinetiğe çeviremiyoruz?
Fakir bunun cevabını eğitim sisteminde arıyor. Bu konuda bulduklarımı, göz göze geldiğim fikirleri sizinle tanıştırmak isterim.
Şöyle ki,
Eğitim programına dâhil öğrencilerin programa dâhil olana kadar dağarcıklarında nelerin olduğu dikkate alınmıyor. Öğrencinin dağarcığında olanlar “kendine özgü nelerin var?” sorusunun cevabını oluşturuyor.
Ülkemizde bu sorunun gündeme gelmesinin ayrı bir mesele olduğunun farkındayım ama en azından talim terbiye verecek olan kurumların (vakıf, dernek vb) gündemlerine bu “derdi” alması gerekir diye düşünüyorum.
Devam edelim,
Dağarcığında taşıdıkları ile size gelenlere düzenleyeceğiniz programın içeriğinde;
Öğrenmeyi öğretmek,
Karar vermeyi destekleyecek yaklaşımlar,
Eleştirel düşünce becerisi,
İş birliği içinde çalışma yeteneği,
Sorun çözebilme,
Kendi için plân yapabilme şeklinde özetleyebileceğimiz amaç/hedef/beceriler olmalı.
Bu program ne sağlar?
Bireyi fiilerin nesnesi değil öznesi yapar.
Pirinçten taş ayıklamayı öğrenir.
Maruz kalmaz. (Hiçbir şeye!)
Çoğalmak yerine artmaya önem verir.
Karada gemi yapar.
Karada gemi yapan yanlışın doğru usûl ile savunulmasını yutmaz.
Çünkü suyun olmadığı yerde gemi yapmak usûle aykırıdır. Fakat meseleyi doğru anlayanlar için suyu Allah gönderecektir. Bu nedenle “doğru anlamak” usûlden önceliklidir.
Doğru anlayan, usûle uygun yanlışı yutmaz.
Yutturamazsınız.
