Sıkıyönetim deyince asker o zamana kadar yapıp ettiklerimi düşündüm.
İnsanlar ölüme yakın olduğunda böyle düşünürler. Fakat biz özgürlüğümüz elimizden alındığında “ölüyorduk”. Dinimiz, tarihimiz, büyüklerimiz bize böyle öğretmişti.
Olayların başından itibaren gündüz ders çalışıp gece meydanlara iniyoruz.
Her sabah masama oturduğumda gözyaşlarımı tutamıyorum.
Gece oluyor, Saraçhane'ye iniyorum.
İnsanların gözleri “şükür” diye haykırıyor. Namaz vakti gelince namaz kılıyoruz. Dua ederken insanları seyrediyorum. O kadar tatlı dua ediyorlar ki yüzlerinden avuçlarına akan yakarışlarını okuyorum.
Biliyor musunuz, daha önce kitap okurken uykum geldiğinde çay içerdim. Şimdi uykum geldiğinde, yorgun düştüğümde şehitlerimizin haberlerini izliyorum. Şehit ailelerinin yakarışlarını hatırlıyorum ve öfkemi hatırlıyorum. Ve sonra uyanıyorum. İnsan okurken nasıl uyuyormuş farkediyorum.
Saraçhane'ye ve Vatan'a indiğimde gurur duyuyorum. İlk defa Müslümanların şehadet koşusuna canlı olarak şahit oluyorum. Sonra böyle bir millete mensub olmanın ağır yükünü hissediyorum. Aslında okuyan, insan yetiştiren bizlerin meğerse idrak ettiğimizden daha fazla sorumluluğu varmış.
Eve dönerken, nöbete devam edenleri arkada bıraktığım için mahzun oluyorum. Sonra en arkada şehadetleriyle ruhlarımıza abdest aldırmış şehitleri hatırlıyorum. Uyanmak için yatıyorum. Hemen kalkayım istiyorum. Kalkıp kaldığımdan yerden devam etmek istiyor olarak yatıyorum.
Nuri Pakdil ifadesiyle “Şerefli bir öfkeye ihtiyacımız var”.
Bununla beraber dünyada hayranlıkla takip ettiğim âlimlerden destek ve dua haberleri geliyor. Ülkemin Ümmet'in yüreğinde nasıl bir yer aldığını farkediyorum.
Üzerimizde jetler uçarken üzerinden jetler uçarken yaşamaya çalışan Filistinli, Suriyeli kardeşlerimi hatırlıyorum. Meğerse yaşamak, üzerinde seni sevmeyen makinelerin uçtuğunu bilerek din namına idealler peşinde yürümekmiş.
Kayıp kardeşlerim varmış. Meğerse ben Bünyamin'i arıyormuşum fakat Bünyamin beni kuyuda öldü biliyormuş. Ve karşılaşıyoruz meydanlarda.
Nihayetinde, bu ve benzeri olaylar Bedir'in tohumlarını yüreğimize ekti.
Gelin, bu tohumları şerefli bir öfke ile sulayalım. Davamız için istediğimiz her şeyin bedel istediğini hatırlayalım. Bu bedel için maddi ve manevi hazırlıklarımızı yapalım.
Ribatınız, ribatımız mübarek olsun.
Bu ribatın, Allah canımızı alana kadar devam etmesini diliyorum.
Laboratuvarlarımızda, fakültelerimizde ve dahi her çalışmamızın ribat şuuruyla devam etmesini Rabbimden niyaz ediyorum.
